თავი 1.
– ადგომის დროა!!!
სასიამოვნო ხილვები ისევე უეცრად შეწყდა როგორც დაიწყო.
სიბნელე თვალისმომჭრელმა შუქმა გაარღვია.ამოვიოხრე და გვერდზე გადაბრუნება უჩუმრად ვცადე.
– გაგვიანდება!!!
დედამ ჩვეულ დროს გამაღვიძა.უკვე ერთფეროვნებას შეჩვეული ვიყავი…
მე მილა ბლექი ვარ. ერთი პატარა ლამაზი ქალაქიდან.ჩვეულებრივი მასისგან ალბათ არაფრით გამოვირჩევი…ისეთი ცხოვრება მაქვს როგორც ყველას.ვსწავლობ სკოლაში და დავდივარ რამდენიმე საგნის წრეზე.ირგვლივ ყველას ჰგონია რომ ძალიან ნიჭიერი ვარ და წინ წარმატებული გზა მელოდება მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ…იმიტომ რომ მე ჩემი პატარა სამყარო მაქვს….მე მაინც განსხვავებულად ვცხოვრობ…და განსხვავებულად ვაზროვნებ.ამის გამო თანატოლები დამცინიან კიდეც მაგრამ მე არ მწყინს.დაე დამცინონ.ისინი ხომ ვერ ხედავენ იმ სამყაროს რომელსაც მე ვხედავ…
რატომღაც სკოლაში წასვლის სურვილი არ მქონდა.გავიდა თუ არა დედა სახლიდან თაროდან სასწრაფოდ ”ჰარი პოტერის” მესამე ტომი ჩამოვიღე და ჩანთაში ჩავაგდე.სკოლის შემდეგ სამკითხველო დარბაზში ვაპირებდი წასვლას.
ცხოვრებისეული რეალობიდან საკმაოდ დაშორებული ვარ…დაძაბულ ოჯახურ პირობებში ვიზრდები.11 წლის რომ ვიყავი მამა წავიდა ამქვეყნიდან ისე რომ წესიერად მასთან დაახლოებაც კი ვერ მოვასწარი.მას შემდეგ დედა ჩემს მიმართ შეიცვალა ხანდახან ძალიან მკაცრად მექცევა ისე მაკონტროლებს თითქოს ეშინია მაგრამ რისი არ ვიცი…ცხოვრებამ თავის მარწუხებში ჩამითრია. სკოლა-სახლი მასწავლებელი-სახლი…ჩვეულებრივად არის ყველაფერი მაგრამ ამავე დროს საკუთარი სამყარო მაქვს სადაც ყველა ჩემი ოცნების გმირი გაერთიანებული მყავს…
ამავე დროს ჩემში ისეთი რაღაც აღმოვაჩინე რისი ხსენებაც ალბათ ყველას ღიმილს მოგვრიდა. ხალხი უბრალოდ გიჟად ჩამთვლიდა და ცხოვრებისეულ უზარმაზარ ლექციას წამიკითხავდნენ დედაჩემი კი…დედაჩემისთვის ისედაც გიჟი ვარ ჩემი განმარტოებული და უცნაური ცხოვრების სტილის გამო…
ზოგიერთი ადამიანისთვის სიზმარი ფანტაზიაა ზოგისთვის კი ეშმაკეული ხილვა…რა იყო ჩემთვის? ამის გარკვევა არ შემეძლო მაგრამ რამდენჯერმე ისეთი ხილვებიც მქონდა რაც მერე რეალობაში თვალნათლივ ვიხილე. ეს მაშინებდა ვცდილობდი ეს ყველაფერი ფანტაზიისთვის დამებრალებინა მაგრამ თან ძალიან მომწონდა რადგან წინასწარ ვიცოდი რომ გამოცდებს კარგად ჩავაბარებდი ვიცოდი მეგობარი გათხოვდებოდა ვიცოდი რომ ნათლიაჩემი (რომელსაც ვერ ვიტანდი) ავარიაში მოჰყვებოდა…ცოტა არ იყოს შემზარავია არა?..
რათქმაუნდა რეალობაშიც მყავდა გმირი…სიგიჟემდე გვიყვარდა ერთმანეთი მაგრამ მამის სიკვდილის შემდეგ ცხოვრებამ კვლავ არ დამაცადა ბედნიერების მწვერვალზე ყოფნა…და მე ისევ მარტო დავრჩი…
ეს ტრაგედია ერთადერთი ამბავია ჩემს ცხოვრებაში რაზეც არანაირი ხილვა არ მქონია…
განა ამის შემდეგ რეალობაში ისევ უნდა ჩავძირულიყავი როგორც ყველა?
––––––––––––––––––––––––––––
არ მახსოვს რამდენხანს ვიდექი სარკესთან გაშტერებული.მაგრამ იმ წუთას ყველას და ყველაფრისგან გაქცევა ვინატრე…
მხარზე მძიმე ჩანთამ გამახსენა რომ ”ჰარი პოტერი” მელოდა.
ეს წიგნი ყველაზე მეტად მიზიდავდა არა მარტო მე დედაჩემიც კი ჩაითრია და სამივე ნაწილი გულისყურით წაიკითხა. ახლა ისიც ჩემთან ერთად ელოდებოდა შემდეგი ტომების გამოსვლას.თუმცა ხანდახან მაინც მისაყვედურებდა ხოლმე – უკვე პატარა აღარა ხარ და ჯობია რეალურ ცხოვრებას მეტი დრო დაუთმოო…
სკოლაში მოწყენილობა იყო როგორც ყოველთვის.
დარბაზის კიბეზე ავდიოდი და მეღიმებოდა დედაჩემის სიტყვების გახსენებაზე.კართან ვიღაც მწვანე კაბიან ქალს შევეჯახე და ბოდიში მოვუხადე.
– მილა ბლექი?
გაკვირვებული მივაჩერდი.
– ჩემი სახელი საიდან იცით?
– თქვენთვის წერილი მაქვს გადმოსაცემი. ქალმა დიდი ყვითელი კონვერტი ხელში მომაჩეჩა და კიბეს სწრაფად ჩაუყვა.
დარბაზში შევედი.
ესეც შენი რეალობა.სხვის ასეთ სიტუაციაში ხილვისას ალბათ გამეცინებოდა.მაგრამ ეს ჩემს თავს ხდებოდა.
უცებ გავაცნობიერე რომ ამდენი ხნის განმავლობაში რეალობას პირველად შევეჯახე.
თანაც საკმაოდ უჩვეულო რეალობას…
დარბაზში არავინ იყო მხოლოდ ვიღაც მოხუცი კაცი კუთხეში მიყუჟულიყო და უზარმაზარ გაზეთს კითხულობდა.ფანჯარასთან მოვკალათდი და კონვერტი აუჩქარებლად გავხსენი……
მეგონა რომ ბიბლიოთეკის ცნობა ან რამე დოკუმენტი იქნებოდა.აბა სხვა რა უნდა მოეცა თანამშრომელ ქალს რომელიც არც კი მიცნობდა და რომელიც აქამდე არასდროს მინახავს?…
” მის.მილა გრეის ბლექს.
ქალაქის საჯარო ბიბლიოთეკა.
მე2 სართული.
13:15
მის ბლექ მოხარულნი ვართ გაცნობოთ რომ თქვენ მიღებული ხართ ჰოგვორტსში– მაგიისა და ჯადოქრობის სკოლაში.მცირედი შეფერხებების გამო სამინისტრომ წინა წელს ვერ შეძლო თქვენი სტატუსის უტყუარობის დადგენა მაგრამ უკვე მიიღეს დადგენილება რომ თქვენ ნამდვილად ითვლებით ჩვენი სკოლის სტუდენტთა სიაში. გილოცავთ.
სწავლა დაიწყება 1 ოქტომბერს ველით თქვენს პასუხს არა უგვიანეს 25 სექტემბრისა.პატივისცემით…
ნაცნობი სახელისა და გვარის დანახვაზე თვალები შუბლზე ამივიდა.
…პ.ს : გიგზავნით სიას სადაც ჩამოთვლილ ყველა ხელსაწყოს და ნივთს რაც სწავლის პროცესში დაგჭირდებათ ჩამოსვლისთანავე მიიღებთ.საგზურებს მოამზადებს მისტერ გეორგი…”
სია აღარ ჩამიკითხავს.
ისეთი გაშტერებული სახე მქონდა რომ მოხუცმა კაცმა გაზეთი დააგდო და შეშფოთებულმა გადმომხედა.
– ცუდი ამბავია შვილო?
თავი გავაქნიე წიგნი ჩანთაში ჩავაგდე და გარეთ გამოვვარდი.არ ვიცოდი უნდა გამეცინა თუ უნდა მწყენოდა ეს უშნო და უზალათო ხუმრობა.
კიბეზე ნაცნობი მწვანეკაბიანი ქალი შევამჩნიე და მაშინვე მივვარდი.
– ძალიან მაგარი ხუმრობაა დავიწყე გაცხარებით– წერილის ავტორი ვინ არის? რასაკვირველია ვინმე ნაცნობი რათქმაუნდა კლასშიც ყველამ იცის რომ აქ დავდივარ თქვენ ხომ ამას ვერ გამიჩალიჩებდით არც კი მიცნობთ…
– ეს ხუმრობა არ არის ძვირფასო– მიპასუხა ცივი ღიმილით.
– კარგი კარგი– ახლა მართლა გამეცინა და ჩანთიდან წიგნის ამოღებას შევეცადე– ხედავთ ამას? ეს ისტორია ჯოან როულინგის ფანტაზიის ნაყოფია არარსებული მაგრამ ამავე დროს ყველასათვის საყვარელი წიგნი ფილმი და ბესტსელერი მათ შორის ჩემიც და ეს ყველამ იცის ჩემს ირგვლივ – ხმა ავიმაღლე.
– თქვენი აზრით მას ასე უბრალოდ სიზმარში გამოეცხადა ეს ყველაფერი? ისევ ღიმილით მკითხა და შემათვალიერა– რა მიამიტი ხარ…მამაშენს ძალიან ჰგავხარ…
მამაჩემის ხსენებაზე დავიბენი.
– რატომაც არა? გაკვირვებულმა მაინც თამამად განვაგრძე– ახლა მეც შემიძლია დავჯდე და მოვიგონო ისტორია თინეიჯერი გოგონასა და მარსიდან ჩამოვარდნილი მომხიბლავი უცხოპლანეტელის შესახებ მერე ამას წაიკითხავენ მოიწონებენ შემდეგ იქნებ ფილმიც გადაიღონ და მილიონერი გავხდე… ხუმრობას მოვრჩეთ მგონი საკმარისია ამას ჯობია მითხრათ მამაჩემს საიდან იცნობთ – და მის თვალწინ წერილი ნაკუწებად ვაქციე.
–ყველაფერს თავის დროზე გაიგებ…ოჰ ეს ახალბედები.ყველანი ერთნაირი ფიცხები ხართ…ჩაიცინა ქალმა თავზე ხელი გადამისვა და ჩქარი ნაბიჯით გამშორდა.მისმა ამ უცნაურმა ჟესტმა ისე გამაოგნა რომ ორიოდე წამს ადგილს მივეყინე. როცა გამოვფხიზლდი ქალი აღარსად ჩანდა.
კითხვის თავი აღარ მქონდა.საათს დავხედე.საკმაო დრო გასულიყო.
სახლში რომ მოვედი ერთიანად ვცახცახებდი.
ამას ვერავის გავუმხელდი ამიტომ ეშმაკურად მოქმედება გადავწყვიტე.წერილის ავტორს აუცილებლად დააინტერესებდა ჩემი რეაქცია და თვითონ გამოამჟღავნებდა მალე თავს…
მაინც ვერ მოვითმინე.ლეპტოპი გავშალე და ინტერნეტში შევედი მაგრამ კლასიდან და სამეგობროდან არავინ იყო საიტზე.ამან საერთოდ გამაცოფა.ნეტავ წერილი მაინც არ დამეხია იქნებ კალიგრაფია ამომეცნო…
საღამოს კი მოულოდნელი სტუმრები გვეწვივნენ…
– თქვენ?
გაკვირვებული გავხევდი კარებში.ზღურბლზე ჩემი ისტორიის მასწავლებელი გეორგი და არც მეტი არც ნაკლები ისევ ის მწვანეკაბიანი ქალი იდგნენ…
მისალმების და მცირედი მიკითხვა მოკითხვის შემდეგ დედა სასტუმრო ოთახში შეგვიძღვა.
– გილოცავ მილა– გამიღიმა ბატონმა გეორგმა – დაშვებული ხართ ჯგუფის გაცვლით პროგრამაში გამოცდები წარმატებით ჩააბარეთ…
– ღმერთო ჩემო ამას მიმალავდი? აღფრთოვანდა დედაჩემი.
– როგორ არ უთქვამს?..
– არა–დედაჩემი აშკარად გაოცებული მიყურებდა.
–სხვათაშორის მილა ძალიან ნიჭიერი ბავშვია ჩემს საგანში არნახული წარმატებები აქვს…
დედაჩემმა და მასწავლებელმა საუბარი გააბეს.გაშეშებული ვიჯექი.
– ვერ ამიხსნით რა ჯანდაბა ხდება? ჩუმად წავუსისინე მწვანეკაბიანს.
– ორ დღეში ჰოგვორტსში მიდიხარ– ხმადაბლა ცივად მომიგო და საგზურები დამანახა– ახლა კი თუ შეიძლება ფხუკიანობას თავი დაანებე და შენი პირადობის მოწმობა მომიტანე…სწრაფად!
ისეთი სუსხიანი ხმა ჰქონდა სიტყვის უთქმელად გავედი ჩემს ოთახში.ვერაფერი გამეგო.თავი გავაქნიე მერე ლოყაზე ვიჩქმიტე.არა ეს ნამდვილად რეალობა იყო…
პირადობა ავიღე და კარისკენ შევბრუნდი.უცებ უკნიდან ჟღურტული მომესმა…
ნახევრად გამოღებულ ფანჯარაზე უზარმაზარი ნაცრისფერი შავყურა ბუ იჯდა.ნისკარტში კი ყვითელი კონვერტი ეკავა.ჩემი მზერა შეამჩნია თუ არა კონვერტი საწოლზე დააგდო და გაფრინდა.აფრენისას ფრთიდან ერთი ბუმბული გამოძვრა და ფარფატით ჩემს წინ იატაკზე დაეშვა.
ჩავიკეცე.
იგივე კონვერტი.
იგივე ხელწერა.
მხოლოდ შეცვლილი მისამართი.მის ბლექს. ოთახი N32…
ბუმბული ავიღე და სახეზე მოვისვი არა შეხება აშკარად ისევ რეალური იყო…
ცოცხები.
ქვიდიჩი.
გოლიათები და გობლინები…
ყოველთვის ვოცნებობდი ამ სამყაროზე.მაგრამ ეს ხომ ფილმი იყო? ფილმი და მწერლის ფანტაზია?
მე ხომ უბრალო ადამიანი ვიყავი.ყოველგვარი ზებუნებრივი ძალების გარეშე?
ამ ყველაფრის ახსნა ახლა მხოლოდ მათ შეეძლოთ…
სასტუმრო ოთახში უხმოდ გავედი. ეტყობოდა ქალმა უკვე ყველაფერი იცოდა რაც ჩემს ოთახში მოხდა.
– დედა მე არ მინდა წასვლა– ვთქვი დაეჭვებულმა.
– რას ამბობ? მეძგერა დედაჩემი– ამხელა წარმატებას მიაღწიე შუა გზაზე უნდა გაჩერდე? ჩემზე ნუ ღელავ მთავარი შენი მომავალია!!! გეორგ…ბატონმა გეორგმა მითხრა რომ მთელი წელი ცდილობდი გაცვლით ჯგუფში მოხვედრას…
ე–რთი წუთით– გავაწყვეტინე– რამდენი ხნით მივდივარ? ვკითხე ისევ მწვანეკაბიან ქალს.
– ერთი წლით ძვირფასო… მის ღიმილზე ისევ სიბრაზე მომერია.სიამოვნებით გავახმაურებდი ყველაფერს რაც იმ წუთას გულში მქონდა მაგრამ რაღაც ძალა არ მაძლევდა ამის გაკეთების საშუალებას.
ამიტომ მხოლოდ თავი დავუქნიე მათ.
სტუმრები მალე დაგვემშვიდობნენ.დედაჩემი სუფრის ალაგებას შეუდგა.მე კი ”ჰარი პოტერი” ავიღე და დავაცქერდი.
– ახლა მაინც არ მოეშვები მაგ წიგნს– შემომძახა დედაჩემმა.
მეორე დღეს ბარგი ჩავალაგეთ.
დაქალებიც მეხმარებოდნენ. ძალიან გაეხარდათ ”ჩემი წარმატება” მაგრამ გული წყდებოდათ რომ ერთი წელი ვერ მნახავდნენ.მათთვის სიტყვა არ მითქვამს.მეც არანაკლებ განვიცდიდი.უნდა დამეტოვებინა სკოლა მეგობრები ოჯახი…ჯერაც არ ვიცოდი სად მივდიოდი საერთოდ როგორი იყო რეალური ჰოგვორტსი იქნებ საერთოდაც ჩემს სკოლას ჰგავდა?..
– ძალიან გამახარე შვილო– მითხრა საღამოს დედამ– ვამაყობ შენით.
ამ დროს მე რულეტს ვაგემოვნებდი.
დედის თვალებზე კურცხალი შევნიშნე და ძალიან გავმწარდი რადგანაც სრულ გაუგებრობაში ვიყავი.როგორია იდგე რულეტით ხელში თვალცრემლიანი მშობლის წინ რომელიც შვილის იმ წარმატებით ამაყობს რაზედაც წარმოდგენა არ გაქვს…
გადავწყვიტე მასწავლებელთან დამერეკა და ყველაფერი საბოლოოდ გამერკვია.
– მე არ მინდა წასვლა.და საერთოდ რა თამაშს მეთამაშებით? სიტყვის ამოღებაც არ ვაცადე მაშინვე მივახალე როგორც კი ყურმილი აიღო.
– დამშვიდდი მილა და დედასთან სიტყვა არ დაგცდეს გასაგებია? ხვალ ყველაფერს მოგყვები და თუ თანახმა ისევ არ იქნები გპირდები მშვიდობიანად დაგაბრუნებ სახლში…ეს მითხრა და ყურმილი დაკიდა.
დილას ბატონი გეორგი მოსული დამხვდა.ბარგი მანქანაში ჩავალაგეთ დამშვიდობების ცერემონიას ბოლო არ უჩანდა.
არ მახსოვს როგორ ჩავჯექი მანქანაში.რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი რომ დავბრუნდებოდი.
”ალბათ ახლა მცირე მანძილს გავივლით თუ არა მეტყვიან რომ ეს ხუმრობაა.მეტყვიან როგორ მწარედ გავები და მერე სიცილით დამაბრუნებენ სახლში…დედაჩემი ამ ამბავში გარეულია ეს აშკარაა…რაღაც მისი რეაქცია არ მომეწონა…
– იქნებ ახლა მაინც ამიხსნათ რა ხდება? მივმართე მასწავლებელს მცირე მანძილი რომ გავიარეთ – დარწმუნებული ვარ იცოდით თავიდანვე ეს ამბავი არა?…
– მე ისტორიას ვასწავლი მილა – მიპასუხა ღიმილით – ამავე დროს მეც ვსწავლობ დავდივარ და ვეცნობი ძველ ლეგენდება მითებს ასევე ბევრ პარანორმალურ სიახლესაც – მოულოდნელი და გასაკვირი არაფერია ამქვეყნად არაფერი…ჰოგვორტსში ნამყოფი ვარ მინდა გითხრა რომ მართლაც არაჩვეულებრივ ადგილზე მიდიხარ…
– ესე იგი ეს ხუმრობა არ არის?
–არა.
– კი მაგრამ მე ხომ ჯადოქარი არ ვარ…
გეორგმა გადაიხარხარა.
– ეს შენ გგონია ეგრე…რასაც ახლა გეტყვი ნამდვილად გაგიკვირდება.მამაშენი ჯადოქარი იყო…მაგრამ არ უნდოდა შენთვის ამის გამხელა.უნდოდა რომ წესიერად ადამიანურად გეცხოვრა.მხოლოდ სიკვდილის წინა დღეებში მთხოვა შენთვის მეზრუნა რადგან მიიჩნია რომ მაგლურ სამყაროში ბოლომდე დაცული ვერ იქნებოდი…
გაოცებული ვუსმენდი.
– დედაჩემმა არაფერი იცის?
– არა მილა.მას არ მოსწონდა ის რომ მამაშენი სულ საქმეზე გარბოდა.ოჯახისთვის იშვიათად იცლიდა.და არ უნდოდა შენც მისნაირი გამხდარიყავი…ამიტომაც ვარჩიეთ შენი გამგზავრების ასე გასაიდუმლოება.
–დედაჩემს ყალბი საბუთები აჩვენეთ არა? არავითარი გაცვლითი პროგრამა არ არსებობს…
გეორგმა ისევ გაიცინა.
– ლონდონში ვინ დამხვდება? შევცვალე თემა.უკვე აღარ შემეძლო მშობლებზე საუბარი.მამის გახსენებამ ისევ ტკივილი მომაყენა.
– ჩემი კოლეგა.ინგლისურს ხომ ფლობ კარგად?
– რათქმაუნდა…მაგრამ მე ხომ არავითარი უჩვეულო უნარი არ მაქვს ვერ გავიგე რატომ მაინცდამაინც მე…
– მილა თვითონაც კარგად იცი რომ მაგლებს ჰოგვორტში არ იწვევენ.
– თქვენ ამბობთ რომ ჰოგვორტსი… ჰარი რონი ჰერმიონი…ეს ყველაფერი რეალობაა?
–ყველაფერს მალე შეიტყობ…გამიკვირდა რომ თავიდანვე არ დაიჯერე მეგონა წერილის მიღებისას სიხარულით გაგიჟდებოდი…
– ღმერთო როგორ უნდა დავიჯერო ეს ხომ ზღაპარია? ჯოან როულინგმა სახელი ”ჰარი პოტერი” საერთოდ მაშინ მოიგონა რესტორანში რომ იჯდა და სადილობდა… წიგნის პირველი თავის დასაწყისი მან ხელსახოცის ქაღალდზე დაწერა… რა გაცინებთ? აღშფოთებული მივჩერებოდი მხიარულად მოხარხარე მასწავლებელს–ეს… ეს სტატიაში წავიკითხე… იქნებ გეყოთ ხუმრობა?!..
ბატონ გეორგს და მძღოლს სიცილისგან ცრემლები მოადგათ.
მანქანა გაჩერდა.
გაკვირვებისგან პირი დავაღე.უკვე აეროპორტში ვიყავით.
– ჩვენ რა მოვფრინდით?
მძღოლს და მასწავლებელს ისევ ხარხარი აუტყდათ.არადა სასაცილო აქ არაფერი იყო.უკვე ძალიან მეშინოდა და ეს გაურკვეველი შიში გაჩუმების საშუალებას არ მაძლევდა.
–ახლა შენი გადასაწყვეტია წახვალ თუ არა.მითხრა ბატონმა გეორგმა და ბილეთი მაჩვენა.
ბილეთზე გარკვევით ეწერა ”ლონდონი” ”მილა გრეის ბლექი” N234.
–თქვენ…არ მოდიხართ?
–ლონდონში ჩემი კოლეგა დაგხვდება.ყოველკვირეულად ამბებს შენ თვითონ შემატყობინებ ხოლმე.დედაზე არ ინერვიულო უკვე დარწმუნებულია რომ ლონდონის საუკეთესო კოლეჯში ხარ… თაუერს ათვალიერებ და ცნობილ ბულვარში დასეირნობ…
–ეს შენი შანსია.მითხრა მოულოდნელად მძღოლმა–ჩემი შვილიც ჰოგვორტსში უნდა წასულიყო მაგრამ მან … (რომელიღაც სკოლა დაასახელა რომელიც ვერ გავიგე) აირჩია… ახლა ანტარქტიკაშია კვლევებს აწარმოებს… მისით ძალიან ვამაყობ…
ჩემოდანზე ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.
ცოტახნის წინ ბიბლიოთეკაში ვიჯექი ”ჰარი პოტერს” ვკითხულობდი და ვოცნებობიდ მაგიურ სამყაროზე…სადაც ყველაფერი თვალწარმტაცი გამაოგნებელი და საოცარი იყო…ახლა კი… ერთი ნაბიჯიღა მაშორებდა ჩემს ოცნებამდე…
და იქნებ… იქნებ იქ ისიც მენახა?
ვინ იცის…
დბრუნებას ხომ ნებისმიერ დროს შევძლებ?…
თავი ავწიე და წელში გავიმართე.
–წავალ.ამოვთქვი და გეორგს მტკიცედ შევედე თვალებში–დედაჩემს იმედია რამე არ გაუჭირდება…
მილა მე მამაშენის საუკეთესო მეგობარი ვარ.ფაქტიურად ბიძად გეკუთვნი. ეგ კითხვა არც უნდა დაგესვა…
– მაგრამ მე მაინც გეუბნებით…
– იცოდე წიგნი მაინც სხვაა რეალობა სხვა– მითხრა თვითმფრინავში ასვლისას მასწავლებელმა– გმირები რათქმაუნდა განსხვავდებიან და მთლად ოცნებებში ნუ გადავარდები მაგრამ დამიჯერე იქ ძალიან მოგეწონება…დღესასწაულებზე მილოცვებს გამოგიგზავნი ხოლმე.როცა მოგესურვოს წერილი ნებისმიერ დროს მომწერე…და ერთი გაფრთხილებაც…ჩათვალე რომ მომავალში მოგზაურობ.იმ ტომში რომელიც ჯერ არ გამოცემულა…
თვალი ეშმაკურად ჩამიკრა და ტრაპიდან ჩახტა.
მისმა ბოლო სიტყვებმა დამაფიქრა.
ლონდონში ისე ჩავფრინდი შინაგანი დაძაბულობა არ მომშორებია.თვითმფრინავში ირვლივ ყველა სხვადასხვა ენაზე ლაპარაკობდა ამანაც ძალიან დამაფრთხო.მიუხედავად ამისა მესიამოვნა რომ მარტო დამოუკიდებლად ვმგზავრობდი.ყველაფერს დაკვირვებით ვათვალიერებდი ირგვლივ მაგრამ ”არაადამიანური” არაფერი შემინიშნავს და სტიუარდესას მოწოდებული შოკოლადის სასმელიც სიამოვნებით მივირთვი…
სადგურზე ხალხის ტალღას უაზროდ მივყვებოდი როცა ვიღაც მწვანეპიჯაკიანმა კაცმა აბრა ასწია წარწერით ”ბლექი”.
პატარა ყვითელ მანქანაში მოვათავსეთ ბარგი და კინგზ-ქროსისკენ გავემართეთ.გზაზე კაცი რომელიღაც ენაზე მელაპარაკებოდა მგონი პორტუგალიურზე მისი ნახევარიც არ მესმოდა.მაინც ზრდილობიანად ვუღიმოდი და თავს ვუქნევდი.
კინგზ-ქროსზე უფრო დაკვირვებით ვათვალიერებდი ხალხს.არავითარი მანტიამოსხმული ხალხი.სრულიად თანამედროვე 21 საუკუნის მოსახლეობა…
ძნელი წარმოსადგენი იყო რომ სულ რაღაც- საათს დავხედე-15 წუთში მე სრულიად განსხვავებულ არარეალურ ჩემი ოცნების ზღაპრულ სამყაროში გადავინაცვლებდი სადაც მობილურის და ინტერნეტის შესახებ არაფერი სმენოდათ…
~
თავი 2.
ნაცნობი კედლის დანახვაზე ყველაფერი გადამავიწყდა.
– არა მის ბლექ ეგ გასასვლელი არ არის… დამიყვირა მძღოლმა ინგლისურად როცა კედლისკენ მოუთმანლად გავიწიე–ჩვეულებრივ მატარებელს უნდა გაჰყვეთ…მეორე ბაქანზე…
– რატომ?
– თქვენივე უსაფრთხოებისთვის…მე ასე დამაბარეს…ამიხსნა დამტვრეული ინგლისურით და ფართოდ გამიღიმა.
იმედგაცრუებული შემოვტრიალდი და ვიღაც ქერა ქალს შევეჯახე.
– უკაცრავად…
– ამ მაგლებს გვერდს ვერ აუვლი– ჩაილაპარაკა ქალმა.
– უკაცრავად რა თქვით? წამოვიძახე სიხარულით.ქალი შემობრუნდა და დამაკვირდა.
– ჰოგვორტსში მიდიხარ?
– დიახ…
– წმინდასისხლიანი ხარ?
– დ..დიახ..სიხარულისგან დავიბენი.ქალმა რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ ამ დროს ელმავლის კივილი გაისმა და ბაქანზე ჩვეულებრივი მატარებელი ჩამოდგა.ქალი უკან გატრიალდა.
ხალხის ჯგროში დავიბენი.არ ვიცოდი საით უნდა წავსულიყავი.
წინ ვიღაც გოგომ გამიარა და ინსტიქტურად უკან მივყევი. ერთად მოვძებნეთ კუპე.
– შენ მალფოების ნათესავი ხარ? მკითხა გოგომ.
– მალფოების ???
”მაშ ის ქალი დრაკო მალფოის დედა იყო? ღმერთო მე ნარცისას შევხვდი?”
ემოცია ყელში მომაწვა.ცხადად გავაცნობიერე რომ უკვე ეს ყველაფერი რეალობა იყო.და გამეღიმა.
– არა მე ბლექი ვარ…ვუპასუხე გოგონას.
– ლუნა ლავგუდი…გამეცნო გოგონა–ბლექების ოჯახს დიდი ისტორია აქვს.მამაჩემი მიყვება ხოლმე ცნობილი ოჯახების შესახებ…აჰ გამარჯობა ჰარი !
სწრაფად გავიხედე კარისკენ.მაღალმა შავთმიანმა ბიჭმა ხელის ქნევით ჩაიარა მაგრამ სახეზე ვერ დავინახე.
ლუნა ხალისიანი მოსაუბრე აღმოჩნდა.თანდათან გავთამამდი.ნელ-ნელა კუპეში ნაცნობები შემოგვემატნენ გავიცანი დინი ნევილი და პარვატი.
– თუ იცით პროფესორი სნეიპი ისევ ასწავლის? ვიკითხე გაუბედავად.
– როგორც ვიცი არცერთი პროფესორი არ შეუცვლიათ მაგრამ წელს არეულობაა და არ ვიცი რა იქნება…
როცა შეიტყვეს რომ ახალი ვიყავი ბიჭებმა ტკბილეულიც მომიკითხეს.საუბარში არ ვერეოდი ვიჯექი და ყველას სიყვარულით ვათვალიერებდი.არცერთი მათგანი თითქმის არ ჰგავდა ფილმებში აღწერილ გმირს…თავს მაინც უჩვეულოდ ვგრძნობდი რაც უფრო ვუახლოვდებოდით ჰოგვორტს მით უფრო მემატებოდა მღელვარება.ხანდახან ხელებს მაინც ჩუმად ვიჩქმეტდი რომ გამეგო რეალობაში ვიყავი თუ არა…
”სლიზერინში მინდა მინდა…”ვფიქრობდი გამწარებით.ვიცოდი რომ იქ ბევრი ბოროტი ჯადოქარი სწავლობდა მაგრამ ამდენი სხვაობის მერე ამ კლუბშიც ვიმედოვნებდი ცვლილებებს…და იქნებ იქ ისიც მენახა…ის ვის ხილვასაც ყველაზე მეტად ველოდი…და ვინც ჩემი სიზმრების მთავარი და ყველაზე საყვარელი საოცნებო გმირი იყო…
მატარებელიც ჩამოდგა.
პირველი რაც თვალში მომხვდა უზარმაზარი კარიბჭე…
და აი ისიც…უზარმაზარი ციხესიმაგრე…წვეტიანი ქონგურებით…ყველასათვის ნაცნობი და საოცნებო ჰოგვორტსი…
სუნთქვა შემეკრა.
ლუნამ იგრძნო ჩემი მღელვარება ხელი მომკიდა და წინ წამიყვანა…
უზარმაზარ დარბაზში შესვლამდე წინ მაკგონაგელი შემომხვდა (ლუნას ჟურნალის პოსტერიდან ვიცანი) და მასწავლებლების მაგიდისკენ წამიძღვა.რაც უფრო ვუახლოვდებოდით მაგიდას თანდათან იკვეთებოდა სახეები…ეს ალბათ სპრაუტია წითელი წიწაკისფერი ქუდით…ეს დამბლდორი…ეს კი…კინაღამ სიხარულით შევხტი ყორნისფერთმიანი მოღუშული მამაკაცის დანახვაზე – სევერუს სნეიპი…
დამბლდორი კეთილი ღიმილით შემეგება და ჩუმი ხმით მაცნობა რომ პირველკურსელებთან ერთად გავივლიდი განაწილებას მაგრამ ვითვლებოდი მესამეკურსელების ჯგუფში. დაგვიანების მიზეზად ”სამინისტროს გაჭიანურებული პროცესი” დაასახელა.სანამ მათ შევუერთდებოდი ისევ სნეიპისკენ გავიხედე და სანამ დამბლდორი მისალმების სიტყვას დაამთავრებდა თვალი არ მომიშორებია.
განაწილება დაიწყო.ჩემს თვალწინ ქუდი გაცოცხლდა.თავი გავაქნიე მერე მაჯაზე ვიჩქმიტე და ტკივილისგან დავიმანჭე…არა რეალობა იყო ეს აშკარად რეალობა იყო…ნერვიულად მოვავლე თვალი დარბაზს.ვხედავდი როგორი სიხარულით ხვდებოდა თითოეული კლუბი თავის ახალ წევრს და მათთან ერთად მეც ვხარობდი…
– მის მილა ბლექი!!! გამოაცხადა მაკგონაგელმა.
და სწორედ ამ დროს მე ის დავინახე….
მასწავლებლების მაგიდის მარჯვნივ სლიზერინის კლუბის მაგიდიდან ქერათმიანი ბიჭი გადმოხრილიყო და თვალს არ მაშორებდა.
თითქოს ჩემს ირგვლივ ყველაფერი გაქრა…მაგრამ მაკგონაგელის მკაცრმა ხმამ გამომაფხიზლა და სკამზე დავჯექი…”აი სადაცაა მას მივუახლოვდებოდი…მის მაგიდასთან დავჯდებოდი…
” სლიზერინი რა…”ვითხოვე გულში.
ქუდი რატომღაც დუმდა.სიჩუმემ დიდხანს გასტანა დარბაზი ახმაურდა.
”’დიადი გეგმები გქონიათ მის ბლექ…მომესმა ქუდის ჩურჩული-საინტერესოა რატომ ეწინააღმდეგებით თქვენს შესაძლებლობებს…
”რა შესაძლებლობებს?”
ოჰ ეს ახალგაზდული გული…ვხედავ ოცნებებში ხართ ჩაძირული…მაგრამ აქ იმისთვის ხართ რომ ცოდნა შეიძინოთ და თქვენი უჩვეულო უნარიც გააუმჯობესოთ… ამიტომ…გრიფინდორი!!!
ირგვლივ გამაყრუებელი ხმაური და სტვენა ატყდა.მაგიდასთან ისე მივედი სლიზერინის მაგიდისკენ აღარ გამიხედავს.ვერ ავიტანდი მის მზერას…
ნაცნობებმა ღიმილით მომილოცეს ყველას ვუღიმოდი და ხელს ვართმევდი.
– ჰარი პოტერი.
ნაცნობი შავთმიანი ბიჭი ჩემსკენ გადმოიხარა.ინტერესით შევათვალიერე და ხელი მოწიწებით ჩამოვართვი.მის გვერდზე მსხდარი რონი და ჰერმიონი თითქოს წიგნიდან გადმოსულებს ჰგავდნენ…ჰერმიონმა გამიღიმა და ისევ ბიჭებს მიუბრუნდა.
დირექტორმა სიტყვა დაასრულა და ბედნიერი და წარმატებული სასწავლო წელი გვისურვა.ყველას გაუკვირდა რომ მე ორი კურსით წინ ვისწავლიდი.ყველას ხალისით ვპასუხობდი შეკითხვებზე.
– როგორ აპირებ სწავლის გაგრძელებას როცა გამოცდები არ ჩაგიბარებია? მკითხა ჰერმიონმა.
ამაზე პასუხი არ მქონდა.
ვახშმის შემდეგ მაკგონაგელმა დამბლდორის კაბინეტში წამიყვანა.
კიბეზე სნეიპი შეგვეჩეხა.სუნთქვა შემეკრა.მორიდებით დავუთმე გზა.
– ყველაფერი რიგზეა სევერუს?
– დიახ მინერვა…სწრაფად ჩამიარა გვერდზე ხოლო მე დირექტორის კაბინეტში შევაბიჯე.
– დამბლდორ ცნობები მომდის რომ..
– ყველაფერი ვიცი მინერვა…გამარჯობა უცხოელო.
თავი დავუკარი.
– მამაშენი შენით იამაყებდა…სამწუხაროა რომ თავიდან სხვა აზრზე იყო…ახლა ორმაგი გარჯა მოგიწევს რომ შენს ტოლებს დაეწიო…მაგრამ არაუშავს ამასაც მოვაგვარებთ…
– მამაჩემზე თქვენც იცით?
– მამაშენზე მთელმა სამინისტრომ იცის…
– იცით ჩემს სამყაროში..თქვენზე წერენ…ამოვთქვი მე- წესით მე აქ არ უნდა ვიყო არა?
– ნამდვილად მოულოდნელი და რაღათქმაუნდა სასიხარულო იყო შენი გადაწყვეტილება-მიპასუხა წყნარად-მამაშენმა თავიდანვე წარმოუდგენლად დაგმალა…დიდი ხანი ვეძებდით ბლექების გვარის წარმომადგენლებს და მხოლოდ ორნი გიპოვეთ…იმედია კმაყოფილი ხარ რომ გამოემგზავრე შენ ხომ ოცნება აგიხდა…
მომეჩვენა რომ ჩემს ფიქრებს კითხულობდა.
– წინა ორი კურსი რომ გამოვტოვე?
– მაკგონაგელი მის საუკეთესო მოსწავლესთან როზმარისთან ერთად დამატებით გაკვეთილებს ჩაგიტარებს…ცოტა მეტად უნდა გაისარჯო…
თავი დავუქნიე.
– შენს სამყაროში როგორც ხედავ თითქმის არაფერი იციან ჩვენზე.ეს იმიტომ რომ რამე გართულებები არ შეექმნას სამინისტროს…
– ანუ წიგნებში სიმართლე არ წერია?
დამბლდორს გაეღიმა.მასწავლებლის მაგიდის უკან ერთ–ერთმა პორტრეტმა მხიარულად ჩაიხითხითა.
წიგნებში მხოლოდ ის არის აღწერილი რაც როულინგმა მოგზაურობისას შეიტყო.ზოგიერთი ფაქტი მას თვითონ გადახდა თავს რაც შემდეგ ზოგიერთი პერსონაჟის გამოგონებაშიც დაეხმარა…
– რატომ ვერ გამოვედი კედლით სადგურზე?
უსაფრთხოების ზომები წელს საკმაოდ გამკაცრებული გვაქვს…ამიტომ გამოვამგზავრეთ ჩვეულებრივი მატარებელი წელს ჰოგვორტსისკენ…არ მინდა შენს შესახებ ვოლდემორმა გაიგოს დარწმუნებული ვარ ”სტუმარი მომავლიდან” მასაც ძალიან დააინტერესებს…
– ის დაბრუნდა? ეს მართალია? ის არსებობს? აღმომხდა მე.
– ჰოგვორტსში ყველანაირად დაცული ხართ. იმედია აქაურობა მოგეწონებათ…წარმატებებს გისურვებთ…
შემკრთალი დავბრუნდი ოთახში. ლუნა პორტრეტთან მელოდა.
– აქ რა გინდა?
– შენ გელოდებოდი მითხრა მელოდიური ხმით.
– წადი დაიძინე…მე ცოტახანს ოთახში დავრჩები …
ბუხართან ჩამოვჯექი.
მე შევაბიჯე იმ სამყაროში სადაც სრულ ჭკუაზე მყოფი ადამიანი ვერც წარმოიდგენდა მოხვედრას…იმიტომ რომ სადაც მე ვიყავი და რასაც მე ვხედავდი ეს ჩემს სამყაროში მხოლოდ წიგნებში იყო აღწერილი…მე კი რეალურად ვხედავდი ჩემს გმირებს..მე ჩემს გმირებთან ვიყავი…მართალია ოდნავ განსხვავებულ გმირებთან მაგრამ ისინი არსებობდნენ..მე ვიცოდი მათი ბავშვობის თავგადასავლები თუმცა ამას ვერ გავამხელდი…მე ვიცოდი მათ თავს გადამხდარი თავგადასავლები თუმცა ამაზე საუბარი სიგიჟე იქნებოდა…
ნეტავ ახლა დედა რას აკეთებს…
საძინებელში ავედ.ი ვიცოდი რომ ხვალ დილას ჩემს წინ ახალი სამყარო გადაიშლებოდა იმედით სიხარულით და უამრავი უჩვეულო და საინტერესო სიახლით ახალი მეგობრებითა და ახალი შეგრძნებებით აღსავსე სამყარო….
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
– ადგომის დროა!!!
ძილბურანში მყოფს ჩამესმა ხმა მაგრამ ეს დედის ხმას არ ჰგავდა…
დაფეთებული წამოვხტი.საწოლს ლუნა და პარვატი მოსდგომოდნენ.უკვე მანტიები ჩაეცვათ.
ჩემი ბარგი უკვე მოეტანათ და საწოლის გვერდზე ელაგა.ზემოდან რაღაც დიდი შეკვრა იდო.გავხსენი და ახალთახალმა მანტიამ შემომანათა.ასევე იქ ყველაფერი ელაგა რაც პირველხანებში დამჭირდებოდა…ეს სიურპრიზი ალბათ გეორგმა მომიწყო…
”მაგრამ მანტიის ზომა საიდან გაიგო?”
გოგოებს ვესაუბრებოდი და თან გზების დამახსოვრებას ვცდილობდი. კიბეეები არ მოძრაობდა მაგრამ მიხვეულ მოხვეულ დერეფნებში მაინც საკმაოდ ძნელი იყო გზის გაგნება.
პირველ გაკვეთილებზე უქმად ვიჯექი.დიდი ყურადღება არავის მოუქცევია ჩემთვის.სამეულს ჰარის რონს და ჰერმიონს თვალს ვერ ვაშორებდი რაღაც საოცარი კავშირი იგრძნობოდა მათ შორის თითქოს რაღაც უხილავი ძაფით იყვნენ გადაბმულები.თუმცა მათთან დაახლოების სურვილი რატომღაც არ გამჩენია.
კვირის ბოლოს მაკგონაგელის გაკვეთილზე პირველად ჩავაბარე წესები გრიფინდორს 10 ქულა შევძინე და დიდად კმაყოფილი დავრჩი.უნებურად სლიზერინელთა მხარეს გამექცა მზერა.მალფოი მსუქანი ბიჭისკენ გადახრილიყო და რაღაცას უჩვენებდა.მსუქანმა ჩემი მზერა შეამჩნია და დამეჯღანა.
სანამ მერხზე დავბრუნდებოდი მათი მზერა მიმაცილებდა.ვცდილობდი გვერდზე გამეხედა რადგან მთელი გრიფინდორი მე მომჩერებოდა.
ზარი დაირეკა.
გასვლისას შევყოვნდი.მეგონა მარტო ვიყავი.როცა ჩანთა ავიღე კართან მალფოი დამეჯახა.ხელიდან წიგნები გამიცვივდა.ასაღებად დავიხარე და ნივთები სწრაფად ავკრიფე.გვერდზე გაიწია და გზა დამითმო.თავი ავწიე რომ მადლობა მეთქვა მაგრამ თვალებში შევხედე თუ არა კინაღამ ძირს დავეცი.სასტიკი მზერა ჰქონდა.ცივი უემოციო…უკან დაიხია და სწრაფად გამშორდა.
”ესეც შენი სლიზერინის პრინცი…”
მთელი სულით და გულით დავწყევლე ქუდი რომ რაღაც იდიოტური უნარის (რომელზეც ჯერჯერობით წარმოდგენა არ მქონდა) გაუმჯობესების გამო არ მომეცა საშუალება ოცნება ბოლომდე ამსრულებოდა…
თავი 3.
საერთო ოთახში ზუზუნი იდგა.
როცა შევედი ყველaმ ფარულად შემათვალიერა.
– მილა. მომესალმა ჰერმიონი და ჰარი წინ გამოათრია- საქმე გვაქვს შეიძლება?
დივანზე დავსხედით.
ჰარის აინტერესებს გაგიგია თუ არა მისი ნათლიის სირიუს ბლექის შესახებ…
– მე… არა (ამ სიცრუეზე გული მწყდებოდა) მაგრამ შეიძლება მამაჩემი ან სულაც ბაბუაჩემი იცნობდა…ვუპასუხე მე.
– შეგიძლია მამაშენს მისწერო ამის შესახებ?
– მამაჩემი მკვდარია…მაგრამ-დავამატე ჰარის იმედგაცრუებული სახის დანახვისას- ბიძაჩემს მის ჩანაწერებს გამოვაგზავნინებ…შეიძლება იქ იყოს რამე მათი კავშირის შესახებ…
– აუჰ გმადლობ-გაეხარდა ჰარის-ამით ძალიან დამეხმარები…იცი ის უკანასკნელი ახლობელი ადამიანი იყო ჩემთვის… და თითოეული მოძიებული ფაქტიც კი ძალიან მნიშვნელოვანი იქნება ჩემთვის…
– სლაგჰორნის წვეულებაზე მიპატიჟებული ხარ? მკითხა რონმა.
– ვის წვეულებაზე?
–ახალი მასწავლებელია…
–ჯერ არც კი გამიცვნია…
– ის ხომ ”რჩეულებს” აგროვებს… მთელი მატარებელი შემოიარა დარწმუნებული ვარ მის სიაში შენ და ჰარი პირველები იქნებით…გაიცინა ჰერმიონმა.
– სულაც არა მე ხომ მაგლებთან გავიზარდე ჯერაც წარმოდგენაც არ მაქვს აქ როგორ მოვხვდი მგონია რომ ეს სიზმარია…
–თავიდან მეც ეგრე მეგონა სანამ ბუმ წერილი მეხუთედ არ მომიტანა.გაიცინა ჰერმიონმა.
მისნობის გაკვეთილზე მე და პარვატიმ ყველაზე ბოლო მერხი დავიკავეთ.მთელი გრიფინდორი ჩვენ შემოგვყურებდა ქვეშ-ქვეშად სიმუსმა ისიც კი გაბედა საშობაო წვეულებაზე დავეპატიჟებინე.უარის თქმა უზრდელობა იქნებოდა ამიტომ დავთანხმდი.თუმცა წასვლას არ ვაპირებდი…
ზარის დარეკვისთანავე სლიზერინელებიც ზანტად შემოლაგდნენ ოთახში.
– ცნობილი მაგლი?…წმინდასისხლიანი არა ისა! დამბლდორს ხომ ნახევარსისხლიანებზე და მაგლებზე ჭკუა ეკეტება…ამიტომაც მოიყვანა აქ…სხვაგან ხომ ეგეთ ნაყარ-ნუყარ ხალხს არ აჩერებენ…მომესმა ხმა ზურგსუკან.
– ამბობენ რომ სამინისტრომ უკვე დააზუსტა მისი წმინდასისხლიანობა…
– ოჰ კარგი რა! დაგენაძლევები მამაჩემი სულ იოლად გაარკვევს მაგას…მაგრამ ამ უმნიშვნელო რაღაცაზე არც შევაწუხებ…ერთი ბლექი ხომ იოლად მოიშორა დეიდაჩემმა ჩვრის ტიკინასავით გადააგდო…ნაბიჭვარი სირიუსი…ამასაც ხომ სიამოვნებით მიაყოლებს…
გულზე რაღაც მწარედ მეძგერა და ავენთე.შევბრუნდი და სიტყვების ავტორს პირდაპირ შევხედე.წამით სუნთქვა შემეკრა რადგან მალფოის სახეს სანტიმეტრიღა მაშორებდა…ჩემს დანახვაზე თვალებში სიცივე გაუქრა და დაბნეულობა აღებეჭდა.არავინ იცის როდემდე ვიქნებოდით ასე ერთმანეთს მიშტერებულები ტრელოუნის გამყინავ ხმას რომ არ გაერღვია სივრცე.
– აბა ყველანი ადგილებზე….
მაინც შემამჩნია და სული ამომხადა ჩემი უნარის ქება–დიდებით…
მისი მიკიბულ–მოკიბული ტერმინებიდან ძლივს გავარკვიე რომ რაღაც ტელეპატიური ნიჭი გამაჩნდა მაგრამ ეს ახლა ნაკლებად მაინტერესებდა.გახსენებაც არ მინდოდა იმ მტანჯველი სიზმრების რომელიც ჩემს ძველ სამყაროში მტანჯავდა…
გვერდზე გახედვას ვერ ვბედავდი.გული ყელში მებჯინებოდა.ვიცოდი რომ მალფოი ანგელოზი არ იყო მაგრამ ასეთ ”მწარე განაჩენსაც” არ მოველოდი მისგან…მთელი ყურადღება წიგნზე მქონდა გადატანილი.ცოტათი სამკითხაო ფიგურების მნიშვნელობებმა გამართო კიდეც…
ზარი დაირეკა თუ არა მალფოი პირველი გავარდა ოთახიდან.მინდოდა სულ ბოლოს გავსულიყავი.წელი ძლივს ავითრიე.მასწავლებლის მაგიდასთან დაღვრემილი ჰარი შევნიშნე.
– ყველაფერი რიგზეა?
– უბრალოდ სირიუსის გახსენებამ გუშინ ბევრი რამ წამომიტივტივა გონებაში…
– მართალია რომ ის ბელატრისამ მოკლა? (არადა პასუხი მშვენივრად ვიცოდი)
– ჰო ბელატრისა სიკვდილის მხვრელია…შენ საიდან გაიგე?
– წეღან მალფოიმ ახსენა და…
– ერთი მაგისი!!! გაბრაზდა ჰარი.
წავედით სლაგჰორნი გველოდება…
კარებში სლაგჰორნი დიდი სიხარულით შემეგება და როგორც მოსალოდნელი იყო მის წვეულებაზე მიპატიჟებაც მივიღე.ჰარის მხიარულად ჩაეღიმა და თავისი მაგიდისკენ გაემართა.
სპეციალურად დავიკავე ადგილი სლიზერინელების სიახლოვეს.მალფოი ალბათ საუბარს აუცილებლად გააგრძელებდა.მაგრამ ნახევარი გაკვეთილი სანამ სლაგჰორნი ნაყენებს ხსნიდა მისი ხმა საერთოდ არ გამიგია.
– ჩვენ დღეს მოვამზადებთ სიკვდილის ელექსირს…წყვილებში იმუშავებთ…ჰარი-რონი ჰერმიონი-ნევილი ჯინი-დინი კრაბი-ჰმმ..გოილი..მის ბლექ…მალფოი რა დღეში ხართ?! აქეთ გადმობრძანდით თუ შეიძლება მარჯვნივ….დიახ დიახ…როგორც ვხედავ მის ბლექს მეწყვილე არ ჰყავს…ამიტომ…
მე და მალფოი…
მთელმა კლასმა ჩვენ გამოგვხედა.
წიგნიდან თავიც არ ამიწევია როცა მაგიდას მოუახლოვდა.
სასმლის ინგრედიენტები გადავარჩიე და წიგნი მისკენ გავაცურე.
– მე დრაკო მალფოი ვარ… გადმომიჩურჩულა ამაყად.
– მილა.ცივად ვუჩურჩულე მე.
უხმოდ ვმუშაობდით ძალიან ბევრი რამე ეშლებოდა თუმცა არც მიცდია შემესწორებინა.
ჰერმიონმა იმ გაკვეთილზე გაიმარჯვა.
სადილობისას მალფოი დარბაზში არ გამოჩენილა.ნელ-ნელამისდამი ბრაზი ჩამიცხრა.მხოლოდ იმედგაცრუება დამრჩა.
”წიგნი სხვაა რეალობა სხვა…”გამახსენდა გეორგის დარიგება.
გრიფინდორელებს იოლად დავუმეგობრდი.თითქმის ყველა გავიცანი.მომწონდა ეს კლუბი საერთო ოთახში სულ მხიარულება და სიცილ–ხარხარი იყო ხოლმე.
ერთხელ სადილობისას რონს ვესაუბრებოდი და წვენს ვსვამდი როცა ვიღაც თმახუჭუჭა გოგო მოვარდა და რონს კისერზე ჩამოეკიდა.ჰერმიონი წამოდგა და სტუდენტებს შეერია.
– ერთად არიან? გადავულაპარაკე ჰარის.თუმცა პასუხი ნათელი იყო..
– წავალ დავამშვიდებ…
– ჰერმიონ! გავეკიდე მაგრამ დერეფანში აღარავინ ჩანდა.კარს რამდენიმე მეტრით გავცდი.
– გზა დაგებნა?-მომესმა ნაცნობი ხმა.
მალფოი კედელს მიყრდნობოდა და ქვეშ-ქვეშ მიყურებდა.
– გაგიმარჯოს დრაკო-შევეცადე თბილად გამომსვლოდა მაგრამ არ გამომივიდა და მაშინვე გზა გავაგრძელე.ჰერმიონი არსად ჩანდა.ვერც საერთო ოთახში აღმოვაჩინე.
მომდევნო კვირა დატვირთული აღმოჩნდა. მაკგონაგელმა დამატებითი მეცადინეობები დამინიშნა საერთო ოთახიდან არ გამოვდიოდი თუმცა ჰოგსმიდში გასეირნება მაინც მოვახერხე.სიმუსმა ლუდზე დამპატიჟა.უკან დაბრუნებისას ლუნაც წამოგვეწია.ქუჩის კუთხეში ნაცნობი ქალის სილუეტი შევამჩნიე… უკან კი…
– მალფოები… წაილაპარაკა სიმუსმა.
დავიხარე თითქოს კედის ზონარს ვიკრავდი. მისტერ მალფოი დრაკოს ეკამათებოდა.არ ვიცი რატომ მაგრამ დიდებული სანახავები იყვნენ…ყველასგან განსხვავებულები..მედიდურები… აღტაცებული შევყურებდი.
ლუნამ და ნევილმა დიდი ნაბიჯით გამისწრეს.როცა კუთხეში კიდევ ერთი მწვანემოსასხამიანი ფიგურა გამოჩნდა.შავი ხუჭუჭა მბზინვარე თმა წელამდე სწვდებოდა…სხვა ვინ იქნებოდა თუ არა…
– ბელატრისა?…
ისე შემეშინდა წამსვე მოვწყდი ადგილს.გრიფინდორის ოთახში დავბრუნდით მხოლოდ მაშინ დავმშვიდდი.
მანტიას ვიცვლიდი როცა ირგვლივ ჩოჩქოლი ატყდა.ყველა გაზეთებს ეცა.
-ციხე გატეხეს!!! იყვირა ნევილმა.
გამაჟრჟოლა.
”იქნებ სჯობს მაკგონაგელს ვთხოვო რამდენიმე თავდაცვის შელოცვა მაინც მასწავლოს? ვინ იცის რა მოხდება…თანაც ჯოხს უკვე ხომ კარგად ვფლობ…”
წამოვხტი და პორტრეტის ხვრელიდან გადავძვერი.დერეფანში სტუდენტები მეჯახებოდნენ ვბორძიკობდი მაგრამ მაინც ვჩქარობდი.მოსახვევში ხალვათობა იყო და გავიქეცი.მოულოდნელად ვიღაცას ისე მაგრად დავეჯახე თვალს დამიბნელდა უკან გადავქანდი და კედელს იდაყვი მწარედ მივარტყი.
– წინ ვერ იყურები? დამიღრინა ნაცნობმა ხმამ.
თმაგაჩეჩილი მალფოი კედელს მიყრდნობოდა წონასწორობას ძლივს იმორჩილებდა.შუბლი ოფლით დაცვარვოდა მანტია უკუღმა ეცვა.
– კარგად ხარ? მაინც შევშფოთდი მე და დასახმარებლად ხელი გავუწოდე.მომეჭიდა და გასწორდა.
– როგორც ხედავ მშვენივრად ვარ…
დაცინვით ხელი ამიკრა და ჩამიარა.
მაკგონაგელი ოთახში არ დამხვდა და განაწყენებული დავბრუნდი ოთახში.
იმ ღამეს პირველად ვინატრე სახლში დაბრუნება.დედა მესიზმრა.მისი თვალები მათბობდნენ…
– მილა გაიღვიძე…
– მილა ადექი თორემ საუზმეს გამოტოვებ სნეიპი დაგვაჯარიმებს თუ დააგვიანებ…
ნაცნობი გვარის გაგონებაზე სიხარულით წამოვხტი.სწრაფად გადავიცვი მანტია და გოგოებს უკან მივყევი.
კაბინეტი ჩაბნელებული იყო და უზარმაზარი უცნაური სურათებით მორთული ყველაფერს მოხიბლული ვათვალიერებდი.
ირგვლივ სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა და მანტიის შრიალიც გაისმა…
– ამ საგანში ხუთი მასწავლებელი გამოიცვალეთ არა?–სნეიპმა სიას ჩახედა და ბოროტი მზერით გამოგვხედა.გასაკვირია რომ ამდენმა მოახერხეთ გამოცდების ჩაბარება…თუმცა ალბათ გამონაკლისებიც არსებობს…მის…
სნეიპი ჩემს მერხთან შეჩერდა.
– ბლექი.ხმა მაინც ამიკანკალდა.სლიზერინელებმა ჩაიხითხითეს.ჩემგან თვალისმოუშორებლად უკან დაიწია და სკამზე ჩამოჯდა.
– ბნელი ძალები მრავალგვარი მარადცვალებადი და მუდმივია…
სნეიპს გატაცებით ვუსმენდი.მისი ბოხი ხმის გაგონებაზე რატომღაც თვალწინ მამა დამიდგა…თქვენ ახლა წყვილებად დაიყოფით და 24–ე გვერდზე ამ პარაგრაფის მიხედვით ერთმანეთს გამოცდით…მის ბლექ თქვენ ჯერჯერობით თავს შეიკავებთ…არ მინდა პირველივე გაკვეთილზე თქვენი შეცდომების გამო ვინმე დაშავდეს…
გამოვფხიზლდი თავი დავუქნიე და წიგნში ახალახსნილი მასალის კითხვას შევუდექი.ოთახში არავის ეტყობოდა ენთუზიაზმი.ზანტად მუშაობდნენ ჰერმიონის გარდა რომელმაც წამში დაასრულა დავალება.
ზარი დაირეკა თუ არა ყველანი ფაცხა–ფუცხით გავარდნენ ოთახიდან.მე კი განგებ გავაჭიანურე გასვლა.
– ნახვამდის პროფესორო– დავემშვიდობე გასვლისას.ვიცოდი პასუხს არ მაღირსებდა მაგრამ მე ჩემი სითამამით კმაყოფილი დავრჩი.
სლაგჰორნის შემდეგი გაკვეთილი ნამდვილი წამება გამოდგა.ისევ მალფოი მყავდა მეწყვილედ ეტყობა პროფესორი გადანაწილებას დიდ მნიშვნელობას აღარ ანიჭებდა.
როცა ორი კოლბა სითხე ქვაბში ჩავასხი დანის აღებას ვაპირებდი.მოულოდნელად დამასწრო აიღო და ხელში ჩამიდო.ეს მოძრაობა წამიერი იყო თუმცა მაინც შევნიშნე რამდენიმე სლიზერინელის გაოცებული მზერა.ფორმაზე მიკერებულ გრიფინდორის ნიშანს ისევ სიძულვილით დავხედე.რაღას ვიზამდი.ალბათ ქუდმა სწორი არჩევანი გააკეთა.მე ხომ აქ სასწავლად ვიყავი…. და არა იმისთვის რომ…
შევნიშნე რომ ქვაბში ძირტკბილას ფესვების ჩაყრას აპირებდა არადა ეს ინგრედიენტი ბოლოს უნდა ჩაგვემატებინა.
– არ ჩაყარო ეგ…ბოლოს უნდა…გაუბედავად დავქაჩე მანტიის სახელოზე.
– ხელს ნუ მიშლი–შემომიბღვირა მაგრამ ფესვები მაინც დაუშვა დაბლა და წიგნში უხალისოდ ჩიჩქნა გააგრძელა.კიდევ სამი ინგრედიენტი ჩავამატეთ და ისევ დავქაჩე სახელოზე.
– ახლა ჩაყარე.
ისეთი მზერით შემომხედა მეგონა ქვაბში თავით ჩამაგდებდა.ფესვები ნელა ჩაუშვა სითხეში. საწამლავი აქაფდა ზედაპირზე ბუშტუკები გაუჩნდა მერე ნელ–ნელა დაიწმინდა და კაშკაშა წითელი გახდა.
ერთმანეთს კმაყოფილი ღიმილით შევხედეთ.
– მგონი გამოგვივიდა…
ჰარის და ჰერმიონის შემდეგ ჩვენი ნამუშევარი სლაგჰორნმა მაღალი ქულით შეაფასა საბოლოო ჯამში გრიფინდორსაც და სლიზერინსაც 20–20 ქულა ერგოთ.
– კარგი იქნებოდა ერთ კლუბში ვყოფილიყავით არა? სლიზერინს 40 ქულა ერგებოდა– გადმომილაპარაკა კარში გასვლისას მალფოიმ.
ჩვენთვის გამოყოფილ თავისუფალ დროს განცხრომისთვის ვეღარ ვიცლიდი. მაკგონაგელის დავალებებს თავს ვატეხდი.როზმარისთან შელოცვებში მეცადინეობაც თანდათან უკეთ გამომდიოდა.ჩემი უნარი კი წარმოდგენაც არ მქონდა რაში წამადგებოდა რადგანაც მას შემდეგ რაც ჰოგვორტსში გამოვემგზავრე კოშმარები საერთოდ აღარ მაწუხებდა.ტრელოუნისაც მობეზრდა ჩემთვის დარიგებების მოცემა.
მაკგონაგელი ხარობდა ჩემი წარმატებებით კვირის ბოლოს გაკვეთილზეც გამოვიჩინე თავი და მეორე ცდაზე კალამი წარმატებით გადავაქციე ნემსად….მაგრამ არაფერი მიხაროდა…ყველაფერს თითქოს რუხი ფერი დასდებოდა…რაღაც მაინც ვერ იყო რიგზე…რაღაც მაინც მაკლდა…
შაბათ–კვირას ნახევარი ჰოგვორტსი ქვიდიჩის მოედანზე შეიკრიბა გრიფინდორის გუნდი ხელახლა ყალიბდებოდა…შორიდან მალფოი დავლანდე ვიღაც შავთმიან გოგოსთან ერთად.ძალიან ლამაზი იყო…
ფრენამ აღტაცება მომგვარა სხვების მსგავსად მეც დავიწყე ადგილზე ტაშისკვრა და ხმამაღლა შეძახილები.
– არ გინდა შენც სცადო? მითხრა ნევილმა.
– მე? მე ისეთი უნიჭო ვარ ჩემი ექსტრემალობა დამღუპავს და ალბათ პირველივე ცდაზე ცოცხი ისლანდიაში გადამტყორცნის….
ყველა ვინც ჩემს სიახლოვეს იჯდა და ვინც ეს გაიგონა ხმამაღლა ახარხარდა.
კვირას სიმუსის მიპატიჟება ისევ მივიღე და ჰოგსმიდში ლუდის დასალევად გავყევი.ბარში ლუნაც შემოგვიერთდა.
– მოგვიყევი რამე შენს სამყაროზე– მთხოვა სიმუსმა.
თხრობა დავიწყე და თვალწინ დამიდგა საყვარელი ქალაქი…ნაცნობი ქუჩები…თვალწინ დამიდგა მეგობრები მათთან გატარებული ბედნიერი დღეები…ოჯახი და მოსიყვარულე დედა…
სუნთქვა შემეკრა და თვალი ბარის უკანა გასასვლელს გავუშტერე.ქერათმიანი ნაცნობი ფიგურა გაშეშებული იდგა და შემომყურებდა.ეს მზერა სხვებმაც შეამჩნიეს.
– რა უნდა? მკითხა გაღიზიანებით სიმუსმა.
– არ ვიცი არც არაფერი არც კი ვიცნობ…სლაგჰორნის გაკვეთილზე არც კი გამომლაპარაკებია…მხრები ავიჩეჩე მე.არ წავიდეთ?
მალე დავბრუნდით ჰოგვორტსში.საწოლ ოთახში ჰერმიონი დამხვდა საწოლზე დამხობილიყო და ჩუმად იცრემლებოდა.
– რა ხდება?
– ვერ გამიგია რა უნდა ჩემგან…
– ალბათ რონს გულისხმობ არა? ხუჭუჭთმიანი გოგო გამახსენდა და საწოლზე ჩამოვჯექი.–ჯობს ადროვო…მას თვითონაც არ ესმის ჯერ რას აკეთებს…თითქოს ეს ჩემს თავსაც ვუთხარი.
– ოდესმე გყვარებია ვინმე?
ამით მან მტკივნეულ ადგილზე მომარტყა.შევკრთი.ჰერმიონი უთქმელად მიმიხვდა და თავი თანაგრძნობით გააქნია.
– სლაგჰორნის წვეულებაზე მიდიხარ? ვკითხე მე.
– წვეულება! სახე გაუნათდა ჰერმიონს– სწორედ ისაა რაც მჭირდება!!!!
და ოთახიდან გავარდა.
აშკარა იყო რაღაც გრანდიოზულს ჩაიფიქრებდა…
გავიღიმე და ჩანახატების ალბომი ავიღე.მუზა მომეძალა.ხიდზე გავედი და მოაჯირს გადავეყუდე.ამაღლებული ადგილი მქონდა არჩეული აქედან მზის ჩასვლა ძალიან ლამაზად ჩანდა ხოლმე… ხანდახან ავდიოდი ვხატავდი და ჩემს თავს ვესაუბრებოდი…
გამიტაცა ბუნების ცქერამ.მიუხედავად იმისა რომ თხლად მეცვა სიცივე საერთოდ არ იგრძნობოდა.მალე შობაც დადგებოდა.პირველი შობა რომელსაც ოჯახში არ გავატარებდი…
– აქ რას აკეთებ?
ხმა ნაცნობი იყო მაგრამ მაინც ძალიან შემეშინდა სწრაფად შემოვტრიალდი.ალბომი ხელიდან გამისრიალდა და ძირს დაეცა.მალფოის გრძელი შავი პალტო ეცვა ქერა თმა შუბლზე ჩამოსწეწოდა და ისევ ცივი მზერით შემომცქეროდა.
– ეს ჩემი საყვარელი ადგილია განმარტოებისთვის…
– დავიჯერო გრიფინდორის ოთახი ასეთი პატარაა რომ იქ ხატვასაც ვერ ახერხებ? დაიხარა და ალბომი აიღო.
”ოღონდ არ გადაშალოს….ღმერთო…არ გადაშალოს…..
თავი 4
თვალები დავხუჭე.
როცა გავახილე მალფოის პირი დაეღო და ჩემს ნახატებს გაოცებული დასცქეროდა.
– სლიზერინის ლოგო…
– დანარჩენი კლუბების ნიშნებსაც ვაპირებ…გაუბედავად ამოვთქვი მე.
– ესეც? გადაშალა შემდეგი გვერდი– ან ეს??? (მაჩვენა ნახატი სადაც გულში ჩასმული ასო ს–ზე შემოხვეული გველი მყავდა გამოსახული)
ხელები ჯიბეებში ჩავიწყვე და მკერდზე მაგრად მივიკარი რომ ცახცახი შემეჩერებინა.მახეში გამაბა.
– შენ რა გრიფინდორის ჯაშუში ხომ არ ხარ?
– ჯაშუშობა რა შუაშია?
– აბა რატომ ხატავ სლიზერინს? იყვირა.
უკან დავიხიე.ახლა გამახსენდა რომ ჯოხიც კი არ წამომიღია.მის წინაშე სლიზერინის და ჩემი სათაყვანებელი პრინცის წინაშე სრულიად უიარაღო ვიდექი…
– დამბლდორისგან არც გამიკვირდება სკოლაში ჯაშუშის შემოგზავნა…ამ ბოლო დროს რაღაც სიტუაცია აღარ მომწონს….
– ჯაშუში არ ვარ!
– მაშინ ამიხსენი ამ ნახატების მნიშვნელობა! შემომიღრინა და ნაბიჯი ჩემსკენ გადმოდგა.
კედელს ავეკარი.
– სიმართლეს გეტყვი ოღონდ გამიშვი…
წამით გაოცება აღებეჭდა სახეზე.
– ვინ გაკავებს? მითხრა უცნაურად შეცვლილი ხმით და ალბომი ისევ აჩქარებით გადაფურცლა.
– მე სლიზერინში მოხვედრა მინდოდა მაგრამ ქუდმა ასე აირჩია.ამიტომაც ვარ გრიფინდორში.ჩემი ოცნება სლიზერინი იყო.ვუთხარი გულახდილად.ან რატომ უნდა დამემალა ეს?
– მაშ განაწილებაშიც მოსულა ჩაწყობა? ჯანდაბა რატომ არ გამიშვა მამაჩემმა სამხრეთში…
– ჩაწყობილი არ არის უბრალოდ ქუდმა ჩათვალა რომ ჩემი ნიჭი უნდა გამეფართოვებინა მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს საერთოდ რას გულისხმობს…
– აქ მოსვლამდე მშობლებმა ვერ გაგარკვიეს მაგ საკითხში?
– მე მაგლებთან გავიზარდე…
– ააჰ ჰო ვიცი… შემაწყვეტინა და ალბომი გამომიწოდა.– გამოდის რომ მამაშენს არ უნდოდა შენი აქ გამოშვება ალბათ ერჩივნა ჩვეულებრივი მაგლური ცხოვრება გქონოდა…მაგრამ ძვირფასმა დამბლდორმა რასაკვირველია გადაათქმევინა…
– მამაჩემი მკვდარია.ვუთხარი ცივად და ალბომი წავგლიჯე.
ჯებირს მიეყრდნო.
– მამაჩემმა ყველაფერი ბავშვობაში ამიხსნა.10 წლის ასაკში უკვე ჰოგვორტსის ისტორია ზეპირად ვიცოდი…დაიწყო დაბალი ხმით–თუმცა ეგ ისტორია უკვე ზღაპარი გამოდის რადგანაც აქ იმაზე მეტი საიდუმლოებები ყოფილა ვიდრე მამაჩემს ეგონა…ვთხოვდი სამხრეთში გავეშვი მაგრამ….დედაჩემი აქ სწავლობდა და…დეიდაჩემიც…
ბელატრისას ხსენებაზე ტანში გამცრა.
ცოტახანს ჩუმად ვიყავით.მოაჯირს დაყრდნობილი დრაკო ტბას გასცქეროდა.
– ვოლდემორზე გაგიგია? ვკითხე უნებურად.
– შენ რა გაზეთებსაც კი არ კითხულობ? – ჩაიცინა და გასწორდა.
–მაგლურ სამყაროში …
– ჰო რათქმაუნდა… მისი დაბრუნება დღეს მთავარი თემაა…რაც დაბრუნდა იმის მერე მამაჩემი…არ მოდიხარ? ძებნას დაგიწყებენ…
მივხვდი რომ ამ თემაზე საუბარი აღარ სურდა.უხმოდ მივყევი.
– სლაგჰორნის წვეულებაზე მიდიხარ? ენა გონებას წინ უსწრებდა.
– რჩეულებში სამწუხაროდ ადგილი არ მერგო– ისევ ჩაიცინა.
მოსახვევამდე მიმაცილა.კედლის იქეთ გრიფინდორის ოთახი იყო.
– იცი რა…ჩაილაპარაკა წასვლისას–მართლა ვისურვებდი რომ ჩემი კლუბის წევრი ყოფილიყავი…სლიზერინი სულ ისეთიც არ არის როგორსაც აღწერენ…
– ვიცი.ვუთხარი მე.
ჩვენი გასეირნება არავის შეუმჩნევია.ყოველ შემთხვევაში მე ასე მეგონა…
ოთახში შევედი და საწოლზე მოწყვეტით დავეცი.ჩემი გულისცემა მთელ ოთახში ისმოდა.
დრაკო მალფოიმ არ გამოიყენა შანსი უიარაღო მოწინააღმდეგე დაემარცხებინა…
შეეძლო ერთი მარტივი შელოცვით მოვეკალი.ვერავინ გაიგებდა ჩემი გაქრობის მიზეზს…ან სულაც უბედურ შემთხვევას მიაწერდნენ ჩემს სიკვდილს…მაგრამ მან ეს არ გააკეთა.არა ის არ იყო ურჩხული…დრაკო ურჩხული არ იყო…
დრაკო მალფოიმ მე თავისი ადამიანური მხარე დამანახა…
მომდევნო დღეებში საოცრად კარგ ხასიათზე ვიყავი.
ლუნა ჰარის მიჰყვებოდა საშობაო წვეულებაზე.სიმუსი მიწვეული არ იყო.მაინც გადავწყვიტე მისვლა ვიმედოვნებდი სლაგჰორნს ბლექების გვარის ისტორიიდანაც ეცოდინებოდა რამე.
მუქი იასამნისფერი ჩვეულებრივი კლასიკური კაბა ჩვიცვი.პარვატიმ მათხოვა რადგანაც მე არასოდეს ვყოფილვარ მსგავს წვეულებებზე…
მომცრო დარბაზში წარმოუდგენლად ბევრი ხალხი დამხვდა.
სლაგჰორნმა თანდათანობით გამაცნო მისი ძველი სტუდენტები და მეგობრები.ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება ვამპირების გაცნობა იყო რომლებზეც მხოლოდ წიგნებიდან და ფილმებიდან მსმენოდა…ჩემი აღტაცება დაუფარავად გამოვხატე რითაც ყველას ვასიამოვნე. ერთ–ერთმა რომლის რთული სახელი ვერა და ვერ დავიმახსოვრე საცეკვაოდაც გამიწვია მაგრამ ცეკვისას ძალიან შემაშინა წელზე ხელს ძლიერად მხვევდა და ტრიალის დროს კისერზე ხარბად მსუნავდა.როგორც იქნა დავეხსენი და არაქათგამოცლილი სკამზე დავენარცხე.ოფიციანტმა ბურბურახი ჩამოატარა და ჭიქა ავიღე.
– იცი ჰერმიონი მაკლეგენთან ერთად მოვიდა– გვერდზე მომიჯდა ლუნა.
ბურბურახი გადამცდა.
– ესაა მისი შურისძიება? ჩავიცინე.–კარგად მოუფიქრებია…ამ დროს კარებთან სნეიპი შევნიშნე.
– ახლავე მოვალ…გადავულაპარაკე ლუნას.ოფიციანტს კიდევ ერთი ჭიქა ავაცალე და შეუმჩნევლად სნეიპს გვერდით ამოვუდექი.
– გამარჯობა პროფესორო…სასმელს ხომ არ ინებებთ? მივმართე თამამად.
– მის ბლექ…თავი ცივად დამიკრა და ჩემდა გასაკვირად ჭიქა გამომართვა.
– როგორ მიდის თქვენი მეცადინეობების საქმე? ალბათ გამოცდებს თვის ბოლოს დაგინიშნავენ…
– სიმართლე გითხრათ არ მიჭირს პროფესორო. ვისურვებდი მომზადება თქვენთანაც გამევლო–ვუთხარი მე.
– აი სად ყოფილხართ–მოქაქანდა შეზარხოშებული სლაგჰორნი.
– თქვენს წინადადებას დირექტორთან განვიხილავ მის ბლექ–გვარზე მახვილი დაასო სნეიპმა და შებრუნდა.
– ახლა სნეიპის რჩეულიც გახდი?…მომესმა ხმა უკნიდან.
– დრაკო? ისე ხმამაღლა გამომივიდა სნეიპი და სლაგჰორნი შემობრუნდნენ.
– აი სად ყოფილხარ–სნეიპმა ხელი ჩაავლო და გაიყოლა–უნდა დაგელაპარაკო!
გაშეშებული დავრჩი.
– პროფესორო–მივვარდი სლაგჰორნს–დიდი მადლობა მოწვევისთვის მაგრამ..ხვალ მაკგონაგელთან დამატებითი გაკვეთილი მაქვს და…მასალების გადამეორება მჭირდება…ნებას მომცემთ რომ დაგტოვოთ?
ნებართვა მომცა.ახალგაცნობილ ვამპირებს და ლუნას სასწრაფოდ დავემშვიდობე და დერეფანში გამოვვარდი.ჩქამი არსაიდან ისმოდა.საკმაო მანძილი გავიარე.ალბათ დრაკო სნეიპმა თავის კაბინეტში წაიყვანა…
მაინც დავაგვიანე.
”რჩეულებში სამწუხაროდ ადგილი არ მერგო”…მაშინ რატომ მოვიდა წვეულებაზე?…რატომ?
მოსახვევს მივუახლოვდი.შემდეგი კიბით სლიზერინის კლუბის ჩასასვლელთან მივიდოდი…არც დავფიქრებულვარ ისე გავაგრძელე გზა.
კიბეზე ნაცნობი ფიგურა ასვეტილიყო.
– გამარჯობა…
არც განძრეულა.
– ხომ იცი რომ აქ ყოფნა სახიფათოა?
– წვეულებაზე არ გელოდი.ვუთხარი მე.
– სლაგჰორნმა ზაბინი მიიწვია მე ზაბინიმ მეწყვილედ ამირჩია…რა გაცინებს–შემობრუნდა გაბრაზებული–ეს ჩემი გეგმა იყო…და შენ რას აკეთებ აქ?
– სუფთა ჰაერის ჩაყლაპვა მომინდა.რა მოხდა აკრძალული ხომ არ არის?
– წავიდეთ აქედან თორემ ზაბინი თუ დაბრუნდა…
უხმოდ გავედით ხიდზე.
ცოტახანს ვისაუბრეთ.ოჯახზე ლაპარაკს გაურბოდა თუმცა ბევრი რამ მაინც შევიტყვე.ნარცისას და ლუციუსს სიგიჟემდე უყვარდათ ერთმანეთი. ისინი ყველაზე მეტად ოჯახის სახელს და რეპუტაციას უფრთხილდებოდნენ…ვოლდემორის დამარცხების შემდეგ ისინი პირველები გადმოვიდნენ სამინიტროს მხარეს და ლუციუსმა სამუშაოც კი მიიღო.ბელატრისა ოჯახში ყოველთვის არასასურველი სტუმარი იყო…
ბევრს აღარ ჩავძიებივარ.უნდობლობა აშკარად ეტყობოდა მე კი მის გვერდით ფარულ შიშს მაინც ვერ ვიგდებდი გულიდან.საუბრის დროს ხანდახან თვალები ენთებოდა და წამით მეჩვენებოდა რომ თითქოს ჩემი მოხრჩობა უნდოდა…
შუაღამე მოახლოვდა.შემცივდა.
– მეორედ ასეთ უდროო დროს სლიზერინის მხარეს ნუღარ გამოჩნდები ხოლმე შეიძლება ვინმემ არ დაგინდოს…მთელ სლიზერინს ხომ ვერ აუხსნი რაც განაწილებაზე შენსა და ქუდს შორის მოხდა…ამ სიტყვებით გრიფინდორის შესახვევამდე მიმაცილა და გაქრა.
საშობაოდ დედის წერილზე ძალიან ბევრი ვიტირე.
ლუნამ თავისი ხელით მოქსოვილი ჭყეტელა ფერის შარფი და ტკბილეულობა მაჩუქა.სხვა ნაცნობებისგან მისალოცი ბარათები მივიღე.განსაკუთრებით ნევილის საჩუქარზე ვიხალისე რაღაც ლამაზი ყვავილი მაჩუქა რომელიც დღე ფერებს იცვლიდა ღამე კი ფოსფორისფრად ანათებდა. მილოცვები მეც გავაგზავნე სამეული და თვით სნეიპიც კი არ დამვიწყებია.კონვერტიც კი საგანგებოდ შევარჩიე მისთვის…არ მადარდებდა რას იფიქრებდნენ ჩემზე სხვები ის ჩემი საყვარელი მასწავლებელი იყო…
მალფოისთვის არაფერი გამიგზავნია.ჯერ ისე კარგად არ ვიცნობდით ერთმანეთს რომ ეს გამებედა.
მაკგონაგელის გაკვეთილებზე ბოლო დროს ძალიან ვიღლებოდი.ჩათვლაზე მე და როზმარის დამბლდორიც დაგვესწრო ორჯერ და ძალიან კმაყოფილი დარჩა.თუმცა ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა გაკვეთილი კიარა უფრო ჩემი სულიერი მდგომარეობა აინტერესებდა.
მასწავლებელს დიდი წერილი მივწერე და ვთხოვე ჩემი რამდენიმე სურათი ფოტოშოპით დაემუშავებინა ლონდონის ფონზე რომ დედას ენახა და გახარებოდა.ამ უდიდესი ტყუილის გამო სინდისი საშინლად მტანჯავდა.მაგრამ ასე იყო საჭირო…ფაქტიურად მამამ ხომ თავი ჩემთვის გაწირა…და ჰოგვორტსში გაშვებაც ჩემივე უსაფრთხოებისთვის გადაწყვიტა…
მაკგონაგელის გაკვეთილებზე უფრო და უფრო მეტი მასალა მემატებოდა.მალე გამოცდებს დამინიშნავდნენ და გადაწყდებოდა დავრჩებოდი თუ არა ჰოგვორტსში…თუმცა დედის წერილის შემდეგ ისეთი აღელვებული ვიყავი მინდოდა იმ ღამესვე გავქცეულიყავი სახლში.
სლაგჰორნის გაკვეთილზე უხალისოდ შევედი.პირველი რაც თვალში მომხვდა დაშლილი სამეული იყო. ჰერმიონი ჰარისგან და რონისგან მოშორებით იჯდა.მაგრამ უხალისობის არაფერი ეტყობოდა შეუცდომლად ჩამოარაკრაკა კანონები და სლაგჰორნისგან შექება დაიმსახურა.
– მის ბლექ შემდეგი ოთხი წესი…
შეუცდომლად თუმცა უხალისოდ ვუპასუხე.გრიფინდორს კიდევ ხუთი ქულა შევმატე.მალფოი არსად ჩანდა.ამან საერთოდ ამიცრუა გული გაკვეთილზე.
სლაგჰორნმა ახალი დავალება დაარიგა კარადასთან მივედი რომ კოლბა ჩემს მერხზე წამეღო.ვიღაცამ დამასწრო კოლბა აიღო და გატრიალდა…
– დღეს მე ვიწყებ…
– დაიგვიანე- დავუსისინე დრაკოს.თუმცა გულზე მომეშვა.
-საქმე მქონდა… მგონი უჩემოდ დავალებას თავს ვერ ართმევ არა?
სასწრაფოდ შევუდექი თავშავას თესლის დანაყვას.
-ფრთხილად ხელი არ მოიყოლო…
– ლაპარაკს გირჩევნია დაუჩქარო ხომ გინდა სლიზერინმა მაღალი ქულა მიიღოს?
– ეგ ხომ შენ გინდა?…
ასე ვკბენდით ერთმანეთს მთელი გაკვეთილი იმ დღეს ჰარიმ აჯობა ყველას თუმცა სლიზერინმა მაინც დაიმსახურა ქულა.
–შესანიშნავია მისტერ მალფოი თქვენგან ასეთ სიბეჯითეს არ მოველოდი…გაეხარდა სლაგჰორნს.
სამეული ჩვენსკენ მოტრიალდა ალბათ სახეზე გულგრილობა აშკარად მეტყობოდა მალევე მოგვაშორეს თვალი.
კლასიდან ისევ ბოლოს გავედი.სადილის გამოტოვებას ვაპირებდი არაფრის თავი აღარ მქონდა.ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა. იქაურობა უკვე ძალიან მაღიზიანებდა.
– ერთი გამაგებინე რას აკეთებ იმ მაგლთან?
-შენი საქმე არ არის! მომესმა ხმები.
კუთხიდან ფრთხილად გავიხედე.შავთმიანი მაღალი გაავებული გოგო მალფოის წინ იდგა და გაავებული უბღვერდა.ვიცანი.გრიფინდორის შესარჩევ ვარჯიშზე მალფოის გვერდით იყო…
– რაღაც საეჭვოდ დიდხანს დარჩით წყვილად… რაიყო მოგხიბლა არა მაგ მუქსისხლიანს როგორ ეკარები მამაშენს როგორ უნდა შეხედო თვალებში?
– მომშორდი!!! დაიღრიალა მალფოიმ მოულოდნელად.შევკრთი.გოგო აქვითინებული გაიქცა დერეფანში.მალფოიმ შეიგინა თავი გააქნია და დიდი დარბაზისკენ გააბიჯა სადაც აპარაციის გაკვეთილები ტარდებოდა.
კიბეებზე გზა ისევ ამერია და დამაგვიანდა. მაკგონაგელი გააფთრებული დამხვდა მაგრამ ჩემი ნამუშევარით გაკვირვებული დარჩა.
– შესანიშნავია მის ბლექ…მაკვირვებთ თქვენი შრომისუნარიანობით…თუ ასე გააგრძელებთ ორ კვირაში გამოცდებს დაგინიშნავთ…
– პროფესორო მე მაქვს უნარი რომელზეც წარმოდგენაც არ მაქვს იცით რამე ამის შესახებ?- ვუთხარი მე.
–ეს ყველაფერი იქ…სახლში ძალიან მტანჯავდა.თუ აქ მისი წარმოჩინებისთვის ვარ…მირჩევნია ყველაფერს თავი დავანებო რადგან ეს უნარი საერთოდ არაფერში მჭირდება…
– მისის ტრელოუნმა არ აგიხსნათ ამის შესახებ?
– დიახ მან რაღაც ტელეპათიისმაგვარი ახსენა…მან თქვა რომ ჩემი გონება გარკვეუწილად მომავლის ლაბირინთშია მოქცეული რასაც გათავისუფლება სჭირდება და თუ ამას დავძლევ შემდეგ შევძლებ ეს ჩემი ნებით ვმართო..მაგრამ მე ეს არ მინდა…რადგანაც ეს…ეს მაშინ არ გამომადგა როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა შველა…
– გასაგებია..თქვენ შეგიძლიათ გადაწყვეტილება თქვენ თვითონ მიიღოთ…ხოლო როცა გამოცდების შემდეგ გადაწყდება თქვენი ბედი…ჰოგვორტსში მოიძებნება ბევრი საინტერესო საგნებიც…შეგეძლებათ თავისუფლად აირჩიოთ თქვენი მომავალი პროფესია…
ფრთაშესხმული გამოვედი კაბინეტიდან.
სნეიპის გაკვეთილზე ცნობისმოყვარეობა მკლავდა.მაინტერესებდა მიიღო თუ არა მილოცვა…იმ დღეს განსაკუთრებული სიმშვიდით გამოირჩეოდა.მთელი კლასი ზუზუნებდა.
– მალფოი მაიმუნობას მოეშვით და დაფასთან გამობრძანდით თუ შეიძლება…და..მის…ბლექ!!!
სნეიპის მზერაზე გავთავდი.წელი ძლივს ავითრიე.სანამ დაფასთან მივიდოდი ზურგი მეწვოდა გრიფინდორელთა მზერისგან.
უწადინოდ დავიწყე მასალის ახსნა.მაგიდაზე ნაცნობი ბარათი შევამჩნიე.სიხარულისგან ენა დამება.
– მალფოი გააგრძელეთ თუ შეიძლება…დაბრძანდით მის ბლექ…
დრაკომ მოყოლა ისე დაამთავრა ჩემსკენ არ გამოუხედავს.
– 10 ქულა სლიზერინს!
გრიფინდორელები ახმაურდნენ.
– ჩუმად! იყვირა სნეიპმა.კმაყოფილებით ჩავიღიმე.მე ვეთანხმებოდი მის გადაწყვეტილებას….
მომდევნო მასალა ჩავიჯღაბნე და თავს ვიმტვრევდი იმაზე ფიქრით რა იქნებოდა გამოცდების შემდეგ…
ზარი დაირეკა.წიგნები სასწრაფოდ ჩავყარე ჩანთაში.ხიდზე გასვლას ვაპირებდი უჩვეულო ამინდი იყო და გამომადგებოდა ჰოგვორტსის მიდამოს ალბომში ასაღწერად…
– მის ბლექ ერთი წუთით…
ჩანთა დავდე და სნეიპს მორჩილად შევხედე.
-მგონი ეს თქვენს ხელწერას ჰგავს…ჯოხი გააქნია და მაგიდიდან ნაცნობი ბარათი ჰაერში ალივლივდა.
– დიახ პროფესორო…მე…
– როცა ყველაზე საყურადღებო დოკუმენტებს ვამოწმებდი სწორედ მაშინ შემომიფრინდა თქვენი ბუ ფანჯარაში…
–პროფესორო მე…მე უბრალოდ…
–ყურადღებისთვის გმადლობთ…მის ბლექ.
სიხარულისგან შევკრთი.სევერუს სნეიპისგან რომელიც მთელ გრიფინდორს სძულდა მე მადლობა დავიმსახურე…
– სამწუხაროდ დამატებითი გაკვეთილების დრო არ გამაჩნია…გააგრძელა სნეიპმა-თუმცა…მაგიდიდან უზარმაზარი გრაგნილი გამომიწოდა- თუ ამ თემას გამოცდებისთვის მოამზადებთ და ყველა ტესტს ზუსტად უპასუხებთ მომდევნო კურსზე ჩემს საგანში სასწავლად დაგიშვებთ…თუკი რათქმაუნდა აირჩევთ…
მომდევნო დღეები სულ სნეიპის მასალის შესწავლას მოვანდომე.რთული ტერმინების გაგებაში ჰერმიონი მეხმარებოდა.ის ჩემი თანაგრძნობის შემდეგ დამიმეგობრდა თუმცა ამ კავშირის გაღრმავებაზე არც მიფიქრია დიდად მაინც არ მხიბლავდა ”გმირად” შერაცხული ჰარი და მისი პოპულარული კამპანია…მერჩივნა სკოლაში შეუმჩნეველი ვყოფილიყავი.
– სნეიპი ვერც შენ გიტანს….დაასკვნა ჰერმიონმა როცა უზარმაზარი გრაგნილის ორი თემა წვალებით მოვამთავრეთ.
ხიდზე საღამოხანს გავედი.შემაღლებულ ადგილზე დავჯექი და ხატვას შევუდექი.გვიანი იყო მაგრამ რატომღაც გარეთ ისევ უცნაური სინათლე იდგა…არა ნამდვილად მხიბლავდა ეს ჯადოსნური გარემო…ფურცელზე თანდათან გამოიკვეთა კოშკის კონტურები…
– ლამაზია.მომესმა ნაცნობი ხმა უკნიდან.მაშინვე წამოვხტი.
– შეგიძლია ისე მომესალმო რომ არ შემაშინო?
სიტყვა გამიწყდა.მალფოი კედელს მიყრდნობოდა მძიმედ სუნთქავდა.ოფლში გაწუწულიყო და მანტიაზე აქა–იქ ტალახი აჩნდა.
– რა გჭირს? შევშფოთდი და ალბომი გადავდე.
– ვირბინე…ხელი ამიქნია.საქმეები მაქვს…დაასრულე ხელს არ შეგიშლი…ცოტა უნდა ამოვისუნთქო…აიწია და მოაჯირზე ჩამოჯდა.
უხმოდ გავაგრძელე ხატვა ძირითადი მონახაზი დავასრულე და ალბომი დავხურე.
– დამბლდორი ჰოგვორტსის გეგმას გახატინებს? ირონიულად მკითხა– შემდეგი სამინისტროს გეგმა ხომ არ იქნება?
– რა სისულელეა.გავჯავრდი მე-ჯაშუშობისთვის არც ისეთი ნიჭიერი ვარ…
– პოტერის მერე შენ პოპულარობით მეორე ადგილზე ხარ.მომახალა.
– საიდან მოიტანე? ან საერთოდ გგონია პოპულარობა მომეწონება? დაღლილი მზერა მივაპყარი-ვცხოვრობდი ჩემთვის მშვიდად მყავდა მოსიყვარულე ოჯახი მხიარული მეგობრები…დავდიოდი სკოლაში და ბიბლიოთეკაში ვიდრე ის კონვერტი არ გადმომცეს…
– კონვერტი ბიბლიოთეკაში გადმოგცეს?
– ჰო…
– ბიბლიოთეკაში ცხოვრობ?
ამაზე თავი ვერ შევიკავე და გულიანად გამეცინა.
– არა ეტყობა ბუს სახლში არ დავხვდი და კურიერი იქ გამომიგზავნეს…
– აქ სწავლის გაგრძელება გინდა? გეტყობა რომ შენი ოჯახი ძალიან გენატრება.
– არ ვიცი გამოცდების მერე რა იქნება…თუმცა დარჩენა მინდა.მამაჩემმა თავი ჩემი უსაფრთხოებისთვის გაწირა.გამოდის ტყუილად არ გამომგზავნეს აქ…
სიჩუმე ჩამოწვა.
– იმ დღეს … მაღაზიასთან დაგინახე.წამომცდა ისევ.
– ჰოგსმიდში?
–ჰო.
– მამაჩემი ვნახე.ჩემი აქედან წაყვანა უნდა.დედაჩემს არა.მიაჩნია რომ ჰოგვორტსში დაცული ვარ…და მეც ასე მიმაჩნია…
– ვოლდემორისგან გიცავს?
– ნუ ახსენებ! ფეხზე წამოვარდა.-მძულს…მამაჩემი მასთან ნამყოფია და ახლა ცდილობს რომ მეც მათ შევუერთდე…მე კი არ მინდა…არ მინდა მამაჩემმა თავის საქმეებში გამრიოს…ამიტომაც ვრჩები აქ…მეგობრებთან…
– შენი მომავალი შენ გეკუთვნის…არჩევანი შენ უნდა გააკეთო.
-რას მელაპარაკები.ჩაიცინა და მოაჯირიდან ჩამოხტა.–ხვალ პირველი რა გვაქვს?
– მმმ…ჰერბოლოგია.
– მეეჭვება სპრაუტმა თავის ჯუნგლებში დანაკლისი შეამჩნიოს…მისმინე…გინდა სლიზერინის ვარჯიშს დაესწრო?
გაოცებულმა შევხედე.
– ნუ დარდობ ბიჭებმა იციან შენზე…ჩვენზე…იძულებული გავხდი მომეყოლა….
– რა იციან? შემეშინდა მე.
– იციან რომ ვმეგობრობთ.ასე რომ…თუ ვარჯიშზე დასწრება გინდა 2საათზე მოედანზე მოდი.გამიღიმა და მოსახვევში გაქრა.
გაშეშებული დავრჩი.გული სიხარულით ამევსო.
მეორე დღეს სლიზერინის ვარჯიშზე არ გავსულვარ.მაკგონაგელისგან წერილი მივიღე და როზმარისთან ისევ დამატებით მასალებზე მომიწია მუშაობა.
სადილზე მოწყენილი ვიჯექი.მეგონა დრაკოს ეწყინებოდა.მაგრამ შორიდან თვალი შევასწარი მაგიდასთან ზაბინის ელაპარაკებოდა.ჩემი მზერა შეამჩნია გამომხედა და თვალი ჩამიკრა.გულზე მომეშვა.
––––––––––––––––––––––––––
–სამინისტრომ დაამტკიცა რომ შენ წმინდასისხლიანი ხარ ასეა?
–კი ასეა…მაგრამ მამაჩემს არ უნდოდა ამ სამყაროზე რამე გამეგო….
–მასაც ჰყვარებია დედაშენი…
–რატომ ამბობ მაგას?
–იმიტომ რომ ადრე რომ გამოეგზავნე სკოლაში დედაშენი ხომ მარტო და დაუცველი დარჩებოდა…მამაშენმა კი აშკარად წინასწარ იცოდა რომ სიკვდილი ელოდა…
–მაგრამ ბოლოს მაინც გადაიფიქრა.
–როგორც ჩანს ისეთი რამ გაიგო რაც მნიშვნელოვანი იყო.ამიტომ არჩია შენ გაერიდებინე ამ ყველაფერს…
–დაახლოებით ალბათ ეგრეა თუმცა რა უნდა მომხდარიყო ისეთი რომ…
–მილა და მალფოი გაჩუმდებით თუ არა? დაგვიყვირა ტრელოუნიმ.
ჩუმად გაგვეცინა.
–გავიგე მამაშენს წინასწარმეტყველების ნიჭი ჰქონია და ალბათ შენც ანალოგიური გექნება…გადმომილაპარაკა ისევ.
– რაც არ უნდა იყოს ვერ ვიტან ამ უნარს.სახლში სულ კოშმარები მაწუხებდა და რაც აქ მოვედი ერთი სიზმარიც კი არ მქონია…
–გააუმჯობესებ? საინტერესო იქნება…
–წარმოიდგინე ტრელოუნის რომ ვთხოვო დახმარება როგორ აღფრთოვანდება…
ისევ ჩავიცინეთ და მინის სფეროს უაზროდ მივაჩერდით.
უკვე თითქმის აღარ ვმალავდით გაკვეთილებზე მეგობრობას რადგანაც ყველას ეგონა რომ ეს უბრალოდ წყვილად მუშაობა იყო… გრიფინდორელი მეგობრები იოლად დავაჯერე ამაში აი მალფოის მოქმედების ხერხი კი ნამდვილად არ ვიცოდი…სკოლაში ბევრჯერ შევესწარი როგორ დასცინოდნენ სლიზერინელები სხვა კლუბის წევრებს დერეფნებში მე კი არასდროს არავინ მერჩოდა…
აღმოვაჩინე რომ ყველას დაჯერება მაინც ვერ მოვახერხე…
საღამოს ხიდიდან რომ დავბრუნდი საერთო ოთახში აღრენილი სიმუსი დამხვდა.
–შენ დრაკო მალფოისთან მეგობრობ?
–უბრალოდ გაკვეთილებზე მეწყვილედ მყავს.
–ეი რონ! გასძახა სიმუსმა სამეულს–აქ მოდი!
რონი ზლაზვნით მოახლოვდა.
–რონმა გუშინ ერთად დაგინახათ ხიდზე!
–მერე შენ რა? ვიგრძენი რომ გავღიზიანდი.
–აღიარე რომ მასთან მეგობრობ!!!
–შენ რა იყო ეჭვიანობ? ჩავიცინე მე.სიმუსი ამას არ ელოდა და სახეზე ფერებმა გადაუარა.–მე ახალი ჩამოსული ვარ აქ ყველას დიდ პატივს გცემთ მაგრამ ვისთან ვიმეგობრებ და ვისთან არა ეს ჩემი პირადი საქმეა და უხეშად ნუ ჩაერევი კარგი?
– მალფოი ჰარის მტერია…ჩაერთო რონი.
–არ მაინტერესებს ჰოგვორტსის საიდუმლო ინტრიგები! შევაწყვეტინე მე.– აქ ხომ სასწავლად ვარ… შეიძლება გამოცდების დამთავრების შემდეგ საერთოდაც გამიშვან და სახლში დავბრუნდე!!! ასე რომ ძალიან გთხოვთ … არ მინდა თქვენი ჩახლართული ისტორიების ზედმეტი ნაწილი გავხდე!!! მივუგე დაბნეულ სიმუსს და საწოლ ოთახში თავჩაღუნული გავედი.
მეორე დღეს მეგონა რომ ჩემი ამბავი გასკდებოდა და კურსელები ზურგს შემაქცევდნენ მაგრამ ასე არ მოხდა.საუზმეზე ჩვეულებრივად მხიარულად შემხვდა ყველა…
საღამოს ჩვეულ დროს ავედი ხიდზე.მალფოი ამჯერად იქ დამხვდა.
– მის ბლექ…საოცრად მიბაძა სნეიპს და ხელი აიქნია.ორივეს გაგვეცინა.
–მგონი ჯობია სხვა ადგილი შევარჩიოთ…
–რატომ?
–რონმა დაგვინახა.და სიმუსთან შელაპარაკება მომივიდა…
–არ მაინტერესებს.
–არც მე.თამამად მივუახლოვდი და მეც ჯებირს მივეყრდენი.
–თუ სიკვდილი არ უნდათ უხეშად ვერ ჩაერევიან…ჩაიცინა.
ცოტახანს ჩუმად ვიჯექით და მთვარეს შევცქეროდით.არ ვიცი მეჩვენებოდა თუ ეს მართლაც მაგია იყო…ჰაერში ვარსკვლავები მოძრაობდნენ რამდენჯერმე კომეტამაც გაიქროლა და ცაზე მბრწყინავი ზოლი დატოვა.ისე გავერთე მალფოი კინაღამ მიმავიწყდა.
–ჰარის რატომ ვერ იტან? ვცადე საუბრის აწყობა.
– ოჰო უკვე ჩაგაბარეს ანგარიშები?
–ჰარისთან არ ვმეგობრობ.ვუთხარი მე.
– გასაკვირია.
–ხომ გითხარი უბრალოდ მინდა სკოლაში შეუმჩნეველი ვიყო.ჰარის გვერდით კი პოპულარულობა მეც გადმომედება და მერე…
–პოტერი ვერ მიტანს და სულ კუდში დამსდევს…
–კატა–ძაღლივით ჩხუბობთ…
–მამაჩემს მის ოჯახთან უთნხმოება ჰქონდა.მერე სირიუსი…ნათლიამისი დეიდაჩემმა ბელატრისამ მოკლა…და ამის შემდეგ რა გასაკვირია რომ მე ვერ მიტანდეს?
უხერხულად შევიშმუშნე.გამახსენდა მისი საუბარი პირველივე დღეს…და ჩემი გაცეცხლებული მზერა…ეტყობა თვითონაც ეს გაახსენდა.დაბნეულად შემომხედა.
–ჰო იმ დღეს… ცუდად გამომივიდა…..
–არაუშავს მაშინ ყველა შენსავით ფიქრობდა რომ მაგლი ვიყავი.თუმცა დღესაც არ ვიცი მართლა ჯადოქარი ვარ თუ არა.ყოველ შემთხვევაში აქაურობა ძალიან მომწონს…მაგრამ ჩემი ნამდვილი სამყარო და ჩემი სახლი უკვე ძალიან მენატრება…
–მე ცუდად და ზედმეტად არავის ვეხები მილა…უბრალოდ სხვანაირად არ შემიძლია.ასეთი ვარ.ცივი და უემოციო.ასეთი ხასიათი მაქვს.
–ვხედავ.
–რას ხედავ? შემომიღრინა.
–ნამდვილ დრაკო მალფოის.
ამაზე ორივეს გაგვეცინა.
–გვიანია წავიდეთ…ხვალ მაკგონაგელს ბოლო თემა უნდა ჩავაბარო…
–როგორც გინდა.
სწრაფად გადავიარეთ ხიდი და კარიბჭეში შევიპარეთ.
–ლუმოს!
–არა… ჩააქრე!– მოულოდნელად ხელი ჩამავლო და უზარმაზარი ქანდაკების უკან შემათრია.
დერეფანში ნაბიჯების ხმა მოისმა.მისმა სიახლოვემ თავბრუ დამახვია.დაძაბულები ვაყურადებდით ჩემთვის ხელი არ გაუშვია.ნაბიჯები მოახლოვდა.მეორე ხელი მაგრად ჩავავლე მანტიის კალთაში და სუნთქვა შევიკავე…
–ფი–სო ფი–სო…ღიღინით ჩაიარა ფილჩმა.
როგორც კი ხმები მიწყდა დრაკომ ხელი მკრა და კუთხიდან გამომაგდო.კედელს მივეჯახე.
–მეტკინა იდიოტო!
–თუ იდიოტი ვარ რატომ მეგობრობ ჩემთან? უხეშად მკითხა.
–იმიტომ რომ შენ განსხვავებული ხარ…
–ეგ პასუხი არ არის!
–ამჯერად არის! დანარჩენი შენს ნამდვილ მე–სთან გაარკვიე.ცივად ვუთხარი და გრიფინდორის ოთახის შესასვლელისკენ გავიქეცი.
თავი 5.
მეორე დღეს ყველა მოსალოდნელ მატჩზე ლაპარაკობდა.გამწარებული ვეძებდი მალფოის რომ წარმატება მესურვებინა მაგრამ ვერსად ვნახე. ვარჯიშზე დასწრება ვერ გავბედე სიმუსი ჩვენი კამათის შემდეგ ეჭვიან მზერას არ მაშორებდა.
სნეიპმა ძალიან გამაწვალა ზაბინისთან ერთად გამიძახა და მასალა სიტყვა–სიტყვით დამაღეჭინა.როგორც კი ზარი დაირეკა პირველი გავვარდი კაბინეტიდან და მოედანს მივაშურე მაგრამ მალფოი ვერსად დავლანდე.დანაღვლიანებული ვუყურებდი მხიარულად მოყაყანე გრიფინდორის გუნდს.
–მოდიხარ? გვერდში ამომიდგა პარვატი.
–მოვდივარ…
ტრიბუნაზე ყველაზე ზევით ბოლო რიგში დავჯექი.გადაწითლებულ გულშემატკივარს გადავხედე და გული დარდით ამევსო.
მატჩი დაიწყო.გრიფინდორის გუნდი ლამაზად შემოლივლივდა მოედანზე.მალე სლიზერინელებიც შემოიჭრნენ.შუაში ერთი კაცი აკლდათ…
–მედიდურად უნდა რომ შემოვიდეს.დამცინავად თქვა ვიღაცამ ქვემო რიგში.
2 წუთში ჰაერი სტვენით გააპო ნაცნობმა ქერათმიანმა ფიგურამ…სლიზერინელთა ტრიბუნა ლამის დაინგრა…
მალფოიმ მოედანს ლამაზად შემოუფრინა და გრიფინდორელთა ტრიბუნის წინ გამომწვევად შეჩერდა.მომეჩვენა რომ ვიღაცას ეძებდა.როცა ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა თავი დამიქნია და თმები უკან გადაიყარა.მეც შეუმჩნევლად დავუქნიე თავი.მზის სხივებზე მწვანე ახალთახალ ქვიდიჩის ფორმაში და ქერა თმებში მომაჯადოებელი იყო…გაშეშებული ვიჯექი.ჩვენი ჟესტი არავის შეუმჩნევია.მალფოიმ რამდენიმე მალაყი გააკეთა და გუნდს შეუერთდა.
მოთამაშეებს ვეღარ ვხედავდი.წითელი და მწვანე წერტილები ერთმანეთში ირეოდნენ…
აშკარა იყო რაღაც მოხდა თუმცა რა ვერ გავარკვიე.გამწარებულ ბრძოლაში სლიზერინმა საკმაო უპირატესობით გაიმარჯვა.მხოლოდ მაშინ გამოვფხიზლდი როცა ტრიბუნები თითქმის დაცარიელდა.წამოვდექი.
–ჰეი ჩამოდი…გარშემო შემომიფრინა მალფოიმ.გამოცვლა მოესწრო და მანტიამოსხმული ამხედრებულიყო ცოცხზე.
მოედანზე ჩავედი.არავინ აღარ ჩანდა.მოთამაშეებიც გაკრეფილიყვნენ.
სვეტებს შორის წავბოდიალდი.ბალახზე წითელი და მწვანე ლენტები ეყარა.
–გილოცავ.
–უბრალოდ გაგვიმართლა.
–ისე ლაპარაკობ თითქოს მოგება არ გაგხარებოდეს–ვუკბინე.
–მგონი ქუდთან დალაპარაკება მოგიწევს …არჩევანი ნამდვილად შეეშალა…
გამეცინა.
–საბოლოო მოგებამდე ჯერ ჰაპლეპაფს უნდა შევხვდეთ მერე გრიფინდორმა რეივენქლო უნდა დაამარცხოს და ჩვენს შორის ფინალისტები იბრძოლებენ თასისთვის… ჰეი სად მიდიხარ?
–არ მინდა დაგვინახონ.ვუთხარი ნაღვლიანად.
მალფოი ცოცხიდან ჩამოვიდა.
–მეგონა ეგ არ გაინტერესებდა.
–არ მინდა პრობლემები შევქმნა მითუმეტეს შენ…
–ფრენა გინდა?
გაოცებით შევხედე.
–ჰა..გინდა თუ არა?
თავი დავუქნიე.
წამში ამიხსნა წესები.ყველაფერი მარტივი იყო თუმცა ცოცხს მაინც შიშით შევყურებდი.
–ახლა გამოჩნდება ნამდვილი ჯადოქარი ხარ თუ არა…ამ სიტყვებით ცოცხზე შემსვა.ჰაერში ავლივლივდი.წარმოუდგენელი შეგრძნება იყო.თუმცა საშინლად შემეშინდა.
–ხელი არ გამიშვა გთხოვ…
–ნუ გეშინია მთავარია დაიმორჩილო და ცხვირი ზემოთ არ აუწიო თორემ წინ გაგაქანებს…ნელნელა შემიშვა ხელი.წონასწორობა დავკარგე თუმცა არ გადმოვვარდნილვარ.დრაკო გასახდელისკენ შებრუნდა.
–სად მიდიხარ? ავყვირდი შეშინებული.
წამში დაბრუნდა.ხელში მეორე ცოცხით და ისიც ამხედრდა.
–მომყევი.ხელი გამომიშვირა.მეც შევაგებე.
ნელ–ნელა წინ წავედით.გავთამამდი.ცოცხი წარმოუდგენლად მორჩილი იყო.ჰოგვორტსს გავცდით და წინ ტბა გამოიკვეთა.
–რა ლამაზი ადგილებია…ეს აკრძალული ტყეა?
–ჰო…
ტბას გადაუფრინეთ და ტყისპირას დავეშვით.დაშვებისას მალფოიმ ხელი გამიშვა წონასწორობა მაინც დავკარგე და დავეჯახე.სიცილით გავკარი მხარი…
ცოტახანს შევისვენეთ ვლაპარაკობდით ყველაფერზე…ძალიან ლამაზი ბუნება იყო.დანისლული ტყე ლურჯი ტბა და წარმოუდგენლად ხასხასა მწვანე ველი…მაგრამ თითქოს ეს ყველაფერი ქრებოდა როცა საუბარში მალფოის მზერა ჩემს მზერას ხვდებოდა….სასწრაფოდ ვარიდებდი თვალს.მეშინოდა რამე არ ეგრძნო.მე ვერ გავბედავდი მეგობრობაზე მეტი რამ გამემჟღავნებინა მასთან.იმიტომ კი არა რომ ჯერაც არ მენდობოდა…არამედ….
–შენ მაინც არ მეუბნები რატომ მეგობრობ ჩემთან.გრძელი ბალახი მოწყვიტა და ხელში მოსრისა.
–რატომ არ უნდა ვიმეგობრო? შევხედე გაკვირვებით.
–იმიტომ რომ მე ….
–ჰო რა? რა? შევუტიე მე ღიმილით.სლიზერინში რომ ვყოფილიყავი მაშინაც ხომ ვიმეგობრებდით?
–სლიზერინში რომ მოხვედრილიყავი შეიძლება შენთვის ყურადღება არც მომექცია…
უხმოდ გავფრინდით ჰოგვორტსისკენ.გასახდელთან იოლად დავეშვით.
–მშვენიერი მასწავლებელი ხართ მისტერ მალფოი…
–მე სლიზერინის საუკეთესო სიკერი ვარ.მომიჭრა და მანტია გადაიძრო.
–ვხედავ კარგად ერთობით…მომესმა შემპარავი ხმა და გასახდელიდან სნეიპი გამოვიდა.
–დრაკო უნდა დაგელაპარაკო!!!
–თქვენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს!!!
–წადი! ცივად მიბრძანა სნეიპმა.მაშინვე სკოლისკენ გავიქეცი.არ მჯეროდა რომ ასე იოლად გადავრჩი.ალბათ საჯარიმო ქულას აუცილებლად გამოუწერდა გრიფინდორს…
რონი გამოჯანმრთელდა.მაგრამ თმახუჭუჭა გოგო ახლოს აღარ ეკარებოდა.სამეული ისევ ერთიანი და განუყრელი გახდა.იმ საღამოს შემდეგ მალფოი აღარ გამოჩენილა მე კი ხიდზე გასვლას ვეღარ ვბედავდი.
ჰარის თხოვნა შევუსრულე და გეორგს მივწერე მამაჩემის დღიური გამოეგზავნა.საკმარისად კარგად არ ვიცნობდი ჰარის მაგრამ ვიცოდი რომ მისი ნდობა შემეძლო.და რატომ არ უნდა დავხმარებოდი?
მომდევნო კვირამაც დაძაბულად ჩაიარა.ძირითადად ოთახში ვხატავდი და ვმეცადინეობდი.ლუნას ვთხოვე ჯადოსნური საღებავების ყუთი და მარტო რომ ვრჩებოდი უჩუმრად სლიზერინის ლოგოს ვალამაზებდი. კედელზე რომ დამეკიდა საოცარი იქნებოდა კაშკაშა ზურმუხტისფერი ჩუქურთმებიანი ლოგო რომლის შუაში გველი ხან ნაცრისფერი ხდებოდა ხან ნარინჯისფერი ხან მწვანე.
პარვატიმ მაინც შემომისწრო როცა გრიფინდორის ლოგოსაც ვალამაზებდი და ჩემი ნიჭი საერთო ოთახში მალე გავრცელდა.პარვატის დამ დღიურის ყდის გალამაზება მთხოვა და მეც დავთანხმდი.ჩემმა ნამუშევარმა გოგონებში დიდი აღფრთოვანება გამოიწვია…
გამოცდების დღეს ძალიან ვნერვიულობდი.კურსელები ყველანაირად ცდილობდნენ ჩემს გამხნევებას.
–თუ ვერ ჩააბარე..სახლში მიდიხარ არა? მკითხა დინმა.თავი დავუქნიე.
–მილა….წარმატებას გისურვებ…მომიახლოვდა სიმუსი–არ ვიცოდი თუ ასეთი სიტუაცია იყო…მაპატიე კარგი?…
–ყველაფერი რიგზეა.ვუთხარი მე და პორტრეტიდან გადავედი.
კიდევ უფრო დავიბენი როცა დარბაზში ოთხივე მასწავლებელი დამხვდა.
ტრანსფიგურაციაში მარტივებით დავიწყე და კანონებზე გადავედი.როცა მაკგონაგელმა ჯვარედინი შეკითხვებიც დაამთავრა გაკვირვებით გადააქნია თავი და ჟურნალში რაღაც ჩაინიშნა.
–მოამზადეთ ჩემი დავალებები? მკითხა სნეიპმა ცივად.უხმოდ გავუწოდე გრაგნილი და ზედ ორი ახალი ეტრატიც დავამატე.
–ეს რა არის?
–ის რაც გრაგნილში არ დაეტია….
სწრაფად ჩაათვალიერა.რამდენიმე უმნიშვნელო შეკითხვა დამისვა და სახეზე მასაც არაფერი დატყობია ისე ჩაინიშნა რაღაც.
ისტორიაში ცოტა გამიჭირდა მაგრამ გობლინების შესახებ მომზადებულმა ჩემმა თემამ პროფესორი ბინსი საოცრად აღაფრთოვანა.
–გმადლობთ…ცოტახანს შეისვენეთ და შემდეგ ჰერბოლოგიაზე სათბურში ჩაბრძანდით.მითხრა დამბლდორმა.
გაფითრებული დავბრუნდი საერთო ოთახში.
–ჩააბარე? მომვარდა ჰერმიონი.
–ფლიტვიკი დამრჩა….და სპრაუტი…
–ყველაფერი კარგად იქნება…
თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი.
სპრაუტთან შელოცვებს წარმატებით გავართვი თავი.ბევრი წვალება არც დამჭირვებია როზმარიმ მხოლოდ აუცილებელი მარტივი შელოცვები მასწავლა.ჰერბოლოგიაზე ცოტა გამიჭირდა ერთი ხვეულა მცენარის მოძრავ ეკლიან საცეცებს ძლივს დავაღწიე თავი. სპრაუტმა უხმოდ გამომისტუმრა.პასუხებისთვის საღამოს დამბლდორთან გამომიძახებდნენ.საერთო ოთახში აღარ გავჩერებულვარ.კურსელების შეკითხვების თავი აღარ მქონდა.საძინებელში ავედი
მცირე ხანს ალბომს ვათვალიერებდი.მერე ხატვა დავიწყე.ფიქრებმა ჩამითრია.თანდათანობით
გამოიკვეთა ნაცნობი მზერა…ფიქრიანი…უძირო…მაგრამ მაინც ცივი ამაყი და შორეული…
–დღეს მალფოი ისევ არ გამოჩენილა.შემოქაქანდა პარვატი.–ძალიან გაბრაზებულია მაკგონაგელი…
პარვატი კლუბის ცნობილი ჭორიკანა იყო სკოლის ამბებს ძირითადად მისგან ვიგებდით ხოლმე.მიუხედავად ამისა ძალიან მომწონდა…
–ნეტავ რატომ არ ჩანს?! ალბომი შეუმჩნევლად გადავდე გვერდზე.
–ეშმაკმა იცის…ხელი ჩაიქნია პარვატიმ.–ზაბინი სნეიპმა დასაჯა ქვაბი დაადნო… ძალიან გავერთეთ… ჰერმიონმა შესანიშნავად ახსნა მასალა მაგრამ სნეიპმა ზედაც არ შეხედა…რა უსამართლობაა…
–მშვენიერი მასწავლებელია.შევედავე მე.ამ სიტყვებმა მეხის გავარდნასავით იმოქმედა.
–მართალია უხეშია და ცივი მაგრამ არაჩვეულებრივად ხსნის მასალას….ყველა მასწავლებელი ერთნაირი ვერ იქნება..მაკგონაგელიც ხომ მკაცრია მაგრამ რატომღაც ერთი საყვედურიც არ გამიგია მასზე…დავამატე სასწრაფოდ.
–რა გასაკვირია მაკგონაგელი ჩვენი ხელმძღვანელია…კლუბის ქულებზე რაღას იტყვი სნეიპის წყალობით შარშანს შემდეგ ჰაპლეპაფი მნიშვნელოვნად გვისწრებს…შემედავა პარვატი.
–ეგ გამართლება არ არის..რა მნიშვნელობა აქვს რომელი კლუბის ხელმძღვანელია…თუ სწავლა გინდა უბრალოდ მოუსმინე როგორ ხსნის…. ქულებს რაც შეეხება წელს ქვიდიჩს ჩვენ მოვიგებთ.დარწმუნებული ვარ…
პარვატი ჩემი სიტყვებით კმაყოფილი დარჩა.
დამბლდორთან გამომიძახეს.5 წუთში უნდა გავსულიყავი.
–ერთი მითხარი…წავულაპარაკე ჰერმიონს როცა მანტიას ვიცმევდი–მალფოი და პენსი პარკინსონი ერთად არიან?
–წინა წლებში ერთად დადიოდნენ საშობაო წვეულებაზე და ჩემპიონატის მეჯლისზეც ერთად დავინახე–ჩაერთო ისევ პარვატი.მე და ჰერმიონმა ღიმილით გადავხედეთ ერთმანეთს– მაგრამ წელს არ ვიცი….მალფოი თითქმის აღარ ჩანს…
ღმერთს მადლობა შევწირე რომ პარვატი ასეთი გულუბრყვილო იყო.
დამბლდორის კაბინეტში რომ ავდიოდი გზაზე ყველაფერს ნაღვლიანად ვათვალიერებდი.შეიძლებოდა სულ ცოტა ხანში ეს ყველაფერი სიზმრისეულ მოგონებად დარჩენილიყო ჩემთვის…
კარი გავაღე და ოთახის შუაგულში დაღვრემილი გავჩერდი.მაგიდაზე ჩემი გრაგნილები შევამჩნიე.
–შესანიშნავი შედეგები გაქვთ მის ბლექ…მითხრა დამბლდორმა.დირექციის საერთო გადაწყვეტილებით მომდევნო კურსზე დაშვებული ხართ მაგრამ ახლა საგნები უნდა აირჩიოთ…თუკი რათქმაუნდა ჰოგვორტსში დარჩენა გნებავთ…
–იგივე საგნებს ვირჩევ.ვუთხარი სიხარულისგან აკანკალებული ხმით.
– მაკგონაგელი…სნეიპი…სლაგჰორნი…სპრაუტი…საკვირველია მეგონა თქვენი უნარის გაუმჯობესებას ეცდებოდით…ტრელოუნი დიდად კმაყოფილი დარჩებოდა…
–არ მინდა.წამომცდა ცივად–მაპატიეთ ბატონო დირექტორო…მე მინდა…უბრალოდ დაფიქრება მჭირდება…
–რასაკვირველია…დამეთანხმა დამბლდორი.
–მე მინდა…რათქმაუნდა თქვენს სამყაროშიც დავიმკვიდრო ადგილი… მაგრამ დედას და მეგობრებს ვერ დავტოვებ…მე მაგლებთან გავიზარდე.მაგლური ცხოვრება ჩემთვის მნიშვნელოვანია…ის სამყარო მიყვარს და..მენატრება.იმედია საშუალება მექნება ისინი ხშირად ვინახულო…
–რათქმაუნდა მის.გამიღიმა დამბლდორმა–მაშ გილოცავთ…თავისუფალი ხართ…მაგრამ ერთი წუთით…სნეიპი თავის კაბინეტში გელოდებათ…
გაკვირვებული ჩამოვრბოდი კიბეზე.ისევ დამეუფლა შიში.ალბათ მალფოი დასაჯა მაშინდელი ფრენის გამო…შეიძლება მეც დამსაჯოს…
კაბინეტში ცახცახით შევედი.სნეიპი კიბეზე იდგა და კარადიდან კოლბები ჩამოჰქონდა.
–ეს დამიჭირე–მომაჩეჩა მუქი წითელი კოლბა.
–ძალიან გაკვირვებული ვარ თქვენით მის ბლექ….მაგრამ ვეჭვობ სხვის დაუხმარებლად ამას ვერ შეძლებდით არა?
– პროფესორო მე არ…
–მაშ როგორ ამიხსნით იმას…რომ–სნეიპი კიბიდან ჩამოხტა და ცივად შემომხედა–თავისუფალ დროს ჩემი კლუბის ერთ–ერთ წარმატებულ მოსწავლესთან ერთად ატარებთ…
–მე და მალფოი უბრალოდ მეგობრები ვართ.ვუთხარი მე.
–აჰ ამას უკვე მეგობრობას ეძახით?…
–ის ისეთი არ არის როგორიც თქვენ გგონიათ…
სნეიპს სახე მოექცა.მივხვდი რომ ზედმეტი მომივიდა.
–მინდოდა დამხმარედ ამეყვანეთ…მითხრა წუთის შემდეგ სნეიპმა და კარადა ხმაურით დახურა.თქვენი ბოლო თემა ამომწურავი იყო…თქვენი თეორიებიც ძალიან საინტერესოა…მაგრამ ბევრ რამეში მაინც განვითარება გჭირდებათ…რათქმაუნდა სხვის დაუხმარებლად თემებს ვერ დაწერდით მაგრამ თეორიები…მომწონს თქვენი ტაქტიკა და თამამი დასკვნები მის ბლექ…
–თანახმა ვარ.ვუთხარი მე.
–ჯერ არ დამიმთავრებია…სუსხიანი მზერა დამასო–მოგეხსენებათ წელს დამბლდორი უსაფრთხოებას ზედმეტად მკაცრად იცავს.ბევრი საქმე გვაქვს..ამიტომ ჩემს თანაშემწეობას მხოლოდ მომავალი წლიდან შეძლებთ…თუკი რათქმაუნდა სკოლაში რჩებით…
–დიახ.ვრჩები..გმადლობთ…დიდი მადლობა…
–თავისუფალი ხარ.ხელი ამიქნია მან.
–ჩავაბარე!
საერთო ოთახში დიდი ჟრიამული ატყდა.იმ წუთიდან მე ჰოგვორტსის სტუდენტი ოფიციალურად გავხდი…
–სააბაზანოში გავალ…ვუთხარი პარვატის.მილოცვებს ძლივს დავაღწიე თავი და აცრემლებული დერეფანში გავიქეცი.წუთით სიშმაგე მომერია.მინდოდა ოთახში დავბრუნებულიყავი ნივთები ამეღო და პირველივე რეისით სახლში გავფრენილიყავი.წარმოვიდგინე როგორ აღებს კარებს დედა და ღიმილით მეხუტება.როგორ მხვდებიან მეგობრები…მერე წინ ისევ ჰოგვორტსის მიდამო გადამეშალა…ულამაზესი მზის ჩასვლა…ჯადოსნური საღამოები…რა მემართებოდა ვერ ვხვდებოდი…სააბაზანოს კარებამდე ძლივს მივაღწიე ფეხით დავხურე ზურგით მივეყრდენი და კედელთან ჩავიკეცე…მაგრამ ამ დროს იატაკზე წყლის გუბეში ვიღაცის ფიგურა გაკრთა…
–ღმერთო!!!!
ეზოთერული ბლოგი 